Vandaag wil ik het hebben over mijnheer J.* Er valt zoveel te zeggen.

Ik zou je kunnen vertellen wat voor een complexe en verwarrende man hij is. Af en toe een beetje uitputtend.

Ik zou je kunnen vertellen hoe moeilijk het voor ons kan zijn om vooruitgang te boeken met zijn administratieve procedures, met zijn situatie als dakloze persoon, op het vlak van zijn angsten en zorgen.

Meneer J.

Ik zou je kunnen uitleggen hoe meneer J. in staat is om boos te worden, op ons, op de wereld, op zichzelf.

Ik zou je ook kunnen vertellen hoe hij elke dag worstelt om te overleven, hoe hij omgaat met zijn geestesziekte, het straatgeweld waaraan hij wordt blootgesteld, en de angsten die hem belemmeren en hem in de dakloosheid doen belanden.

Ik zou je kunnen vertellen dat hij vaak wegloopt van de werkelijkheid en zijn toevlucht neemt tot een wereld waar zijn moeilijkheden niet zo erg meer lijken. En toch...

Ik zou je kunnen vertellen hoeveel meneer J. me ontroert, deze man van in de 70 wiens lichaam de sporen van de jaren en de ruwheid van het leven op straat draagt, maar die toch nog kilometers kan stappen, elke dag, door de kronkels van de straten van Brussel. Op zoek naar voedsel, kleding, dekens, een krant die hem op de hoogte houdt van het laatste nieuws uit een samenleving waarin hij moeite heeft zijn plaats te vinden. Op zoek naar... wat nog meer? Veel dingen. Een beter leven, misschien.

Maar ik zal je vertellen dat Mr. J een zachtaardige, gevoelige en dappere man is. Ik laat je je de kracht inbeelden van de band die ons bindt, met ons die nu al vele jaren bij hem zijn.

Ik zal je ook vertellen dat hij een van de mooiste glimlachen heeft die ik ooit heb gezien, een glimlach met nog maar twee tanden die trots in zijn kaak staan. Net als meneer J., die ondanks zijn hoge leeftijd en met al zijn lijden,  toch elke ochtend opstaat om het leven onder ogen te zien.

Ik zal je ook vertellen dat er een liefdesverhaal bestaat tussen Mr. J en de Rubik's kubus. Dat zijn ogen sprankelen van verwondering als hij er een in zijn handen houdt, alsof het het kostbaarste juweel ter wereld is. Maar er is geen sprake van om de kleuren te mengen. Wat heeft dat voor zin? Ze zijn perfect zo. Met het risico hun oorspronkelijke uiterlijk te verliezen? Nee. Houd intact wat nog intact kan zijn.

Ik zal je ten slotte zeggen, dat meneer J. wel dakloos is, maar dat hij in de eerste plaats een mens is. En daarom is hij het waard om interesse en aandacht te krijgen.

Het is onze taak om ook hem daar aan te herinneren.

- Pierre, maatschappelijk werker

 

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.

Zonder u bestaan wij niet …

© P-Y Jortay - Straatverplegers 2020