Noorwegen en Finland zijn pioniers inzake het ‘einde van de dakloosheid’. Uit hun aanpak blijkt dat er 3 belangrijke maatregelen nodig zijn om een eind aan dakloosheid te maken.

1. Toegang tot betaalbare woningen

Er zijn meer betaalbare woningen nodig. Dit veronderstelt een politieke beslissing om op lange termijn - 10 jaar of meer - het aantal sociale woningen aanzienlijk te verhogen.

In Brussel schat men het aantal dakloze mensen op 4.000. Hiervan zou minstens de helft in aanmerking kunnen komen voor een betaalbare sociale woning.

Daarentegen zijn er in het Brussels gewest 40.000 mensen die op een wachtlijst staan voor een sociale woning. Indien we greep willen krijgen op de dakloosheid is het noodzakelijk deze wachtlijst te kunnen omzeilen voor die mensen die geen woning hebben, en a fortiori voor de mensen die op straat leven.

Na een inhaalbeweging waarbij 1.000 sociale woningen zouden moeten ter beschikking worden gesteld van dakloze mensen, zouden er nadien elk jaar 250 woningen moeten toegewezen worden aan deze doelgroep.

Om de wachtlijsten te verminderen moeten er parallel hiermee andere maatregelen genomen worden. Indien er slechts 1.000  nieuwe sociale woningen per jaar bijkomen dan is er sowieso nog 20 jaar nodig om het probleem te halveren!

Daarenboven moet men een aangepaste begeleiding  voorzien voor een groot aantal mensen die anders het risico lopen hun woonst opnieuw te verliezen.

2. Preventie

Het einde van dakloosheid is onmogelijk zonder een doeltreffende preventie. Het is belangrijk op verschillende niveaus werk te maken van opsporing, begeleiding en herhuisvesting voor die mensen die moeite hebben een woning te behouden.

De moeilijkheid bestaat in de transversale coördinatie van de verschillende diensten die een rol kunnen spelen, zoals enerzijds de schuldbemiddeling, de jeugdzorg, de mentale gezondheidszorg, de ziekenhuizen, de dagcentra’s enz.., en anderzijds de verschillende politieke niveaus (vooral gemeentelijk en regionaal).

Indien er op dit ogenblik 4.000 mensen zonder domicilie zijn, mogen we er vanuit gaan dat er naar schatting permanent zo ‘n 20.000 mensen op één of andere manier preventief begeleiding nodig hebben.

3. Housing First

Housing First is een programma dat zich sterk ontwikkeld heeft in de Brussels regio, met als doel huisvesting te zoeken voor de meest kwetsbare mensen die daar op hun eentje niet (langer) toe in staat zijn. Ze worden begeleid door een multidisciplinair team.

Dit programma moet blijven groeien, al is het alleen al voor de begeleiding van de personen die reeds toegang hebben tot het programma en zolang dit nodig is.

Daarenboven moeten  er nieuwe mensen toegelaten worden tot het programma. Zestig personen per jaar lijkt een redelijk aantal te zijn voor de gezamelijke programma’s van Brussel, hetgeen een groei van Housing First verondersteld gedurende de komende jaren.

Het is maar door deze maatregelen te nemen en efficiënt toe te passen dat de droom over een stad zonder daklozen werkelijkheid kan worden. Hiervoor hebben we niet alleen welwillende politici nodig die de moed hebben deze maatregelen te nemen, maar eveneens investeerders met een zin voor sociale verantwoordelijkheid én goed geïnformeerde burgers die bereid zijn solidair te zijn.

Want het is maar door alle krachten te bundelen dat we samen een eind kunnen maken aan dakloosheid.

© P-Y Jortay - Straatverplegers 2020