Verhalen

Als ik mijn familie vertel dat ik voor mijn werk een middag in een café doorbreng of ’s ochtends een potje petanque speel, glimlachen ze vaak. Waarschijnlijk denken ze dat ik mijn werk wel heel relaxed aanpak. Maar achter deze ogenschijnlijke luchtigheid schuilt een diepgaande opdracht: begeleiding en heling.

In deze reportage van Cathobel volgen we straatronde met Margaux en Aymeric en eindigen we in het appartement van Willy met Pauline.

Mijn naam is Cloé en ik ben sedert zes jaar verpleegster. Vanaf het begin van mijn loopbaan voelde ik me aangetrokken tot sociaal werk waardoor ik als vanzelf bij het werk voor dakloze mensen terecht kwam. Sedert twee jaar maak ik deel uit van de vzw Straatverplegers, een organisatie die zich wijdt aan de begeleiding van deze kwetsbare groep mensen.  

Binnen de organisatie vormen we regelmatig gemengde teams. Dan wisselen collega’s van afdeling om zich even in het terreinwerk van de anderen onder te dompelen. Vandaag is het mijn beurt om zo met een collega van het straatteam een ochtend op het terrein door te brengen.

Op 7 november demonstreren we om de status van de sociale functies in de non-profitsector te verhogen. Dit is weer zo'n demonstratie die misschien weinig politieke weerklank heeft, maar wel essentieel is in de huidige context. Onze collega Eileen getuigt.

Het begon allemaal toen we meneer B. op straat volgden, bijna 4 jaar geleden, en hem vervolgens voor het eerst aan een appartement konden helpen. Helaas eindigde de huurovereenkomst in moeilijke omstandigheden. Deze periode, die de heer B. omschrijft als "de ergste van zijn leven", was een keerpunt. Nu ziet hij zijn verhuizing naar een rustige buurt als een tweede kans en neemt hij verschillende initiatieven om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt.

Tijdens onze ontmoetingen vangen we soms een glimp op van een van haar blauwe ogen, maar haar gezicht blijft voor ons onbekend. Ze beschermt zichzelf door het zo veel mogelijk te verbergen.

Meneer R. wordt al meer dan 1 jaar door Straatverplegers gevolgd. Zijn behandelende arts vertelt ons dat hij zich zorgen om hem maakt, omdat hij al 4 jaar geleden zijn woning heeft verloren en tussen de straat en zijn moeder heen en weer pendelt.

We volgen mevrouw G al bijna 3 jaar.

De band met haar kwam beetje bij beetje tot stand, met ups en downs, goede en slechte momenten. Ze is in België zonder papieren. De oplossingen om haar te beschermen en voor haar te zorgen zijn daarom beperkt.

Ik kom soms woedend van mijn werk vanwege de omstandigheden waarin we soms moeten werken. Een woordje uitleg:

Meneer M*. wordt bij hem thuis begeleid door het team van Housing First. Na 20 jaar zonder dak boven zijn hoofd, kon hij terug een woonst betrekken. Zijn aanpassing aan zijn woning, verliep niet bepaald van een leien dakje, maar het lukte. Hij vestigde er zich, ontwikkelde nieuwe gewoonten en denkt er niet aan terug te keren naar de straat. Hij is erg sociaal en vertoeft graag in gezelschap, om zijn verhalen te vertellen en te praten over zijn tegenslagen en zijn passies.

Onlangs zijn drie patiënten die we in hun woningen volgen, in het ziekenhuis opgenomen.

Ze woonden allemaal alleen en hadden allen te maken met fysieke, mentale en verslavingsproblemen. Ze waren niet gezind om ons advies om in bewaakte huisvesting te wonen, wat veel geschikter zou zijn geweest, op te volgen.