Verhalen

Als we zien wat meneer H moet doormaken, beseffen we dat er nog heel wat verbeterd moet worden opdat al die mensen die we elke dag ontmoeten, snel de straat de rug kunnen toekeren.

Als vrijwillige verpleegster bij de VZW Straatverplegers kom ik door het werk op straat soms tot interessante ontmoetingen met mensen die er leven.

Ik had meneer J al een hele tijd niet meer gezien.

Als zijn contactpersoon gedurende meer dan een jaar, had ik de gelegenheid hem te ontmoeten, hem te leren kennen en hem te begeleiden als het hem goed en soms wat minder goed ging.

Vorige week hoorde Meneer E dat hij keelkanker had. Maar hij bleef stoïcijns bij dat nieuws. Er is meer nodig om hem van zijn stuk te brengen na twintig jaar op straat te hebben geleefd en van alles te hebben meegemaakt.

Het verhaal van Meneer B. toont aan hoe we mensen in hun kwetsbaarheid kunnen begeleiden door aan hun toestand te wennen, wetend dat bestaansonzekerheid bij zo’n leven onvermijdelijk is – en dat de afgelegde weg al enorm lang is.

We ontmoetten Mevrouw B in 2019 op straat toen ze daar al meerdere jaren had geleefd. Ze had in haar wijk haar dagelijkse gewoontes ontwikkeld en ging bijvoorbeeld vaak naar de supermarkt op de hoek om zich op te frissen en van de toiletten gebruik te maken.

Chez Infirmiers de rue, on entend souvent : « Votre travail est magique ». C’est vrai, et ça l’est parfois même pour nous ! Pour sortir de la rue les personnes sans-abri les plus vulnérables, nous avons plus d’un tour dans notre sac.

Als er al iets in mijn werk is dat ik moeilijk kan verwerken, dan zijn het wel de overlijdens.

Als één van onze patiënten ons verlaat, moeten we hun dossier afsluiten en doorgaan met de andere patiënten. Dat is een moeilijk faze, maar dat is nu eenmaal de praktische werkelijkheid. Hoe je al de frustratie en vragen die dat opwerpt moet verwerken, dat leer je niet op school.

Ah, Parijs! Dat was zijn droomstad! Hij was er al eens geweest toen hij jonger was. Volgens hem was het er ook warmer!

Oud en Nieuw in Parijs vieren: daar droomde hij gewoon van. We hebben ons dus hals over kop op dat project gestort om het voor hem te realiseren. Ging hij met de trein of met de bus? Welk hotel moesten we reserveren? Straatverplegers werd een echt reisbureau!

We leven in een perceptie-maatschappij. Emoties moeten onder controle blijven, vrouwen moeten zich beschermen en mannen mogen niet huilen. Ook onze beroepen, die draaien rond onrechtvaardigheid, wanhoop, bestaansonzekerheid, ziekte en uitsluiting, ontsnappen daar niet aan.

Met een getrimde snor, de haren naar achteren gekamd en een grote glimlach op de lippen begroet hij me. Ik hef mijn hoofd op en ik kijk hem in de ogen. Zijn grote groene ogen doen me meteen denken aan onze laatste ontmoeting.

Sedert 2018 begeleiden we Mevrouw T., 54 jaar oud, nadat een vriendelijke burger ons op haar attent had gemaakt.
Zij werd op straat door meerdere organisaties tegelijkertijd opgevolgd. Maar de contacten daarmee werden steeds gecompliceerder totdat ze tenslotte volledig werden verbroken. Dat maakte deel uit van haar strategieën om zich aan haar nieuwe straatleven aan te passen…