Verhalen

Meneer J. woont al vijftien jaar in dit park. Elke week vinden we hem op zijn vaste plek, in een omgeving die hij door en door kent en die hij zich eigen heeft gemaakt. Het park is zijn toevluchtsoord geworden, een plaats waar hij zich veilig voelt.

Door psychische problemen heeft meneer J. een sterke band opgebouwd met deze plek. Hij vindt er stabiliteit, een vorm van houvast. En dat ondanks het wisselvallige weer en de uiterst precaire levensomstandigheden.

Meneer S. woont sinds 2020 in zijn woning. Alles gaat goed. Hij heeft veel interesses en talenten: hij is meertalig, houdt van films, theater, natuur, literatuur en geopolitiek. De begeleiding verloopt vlot, en hij leert ons steeds nieuwe dingen. Een reeks medische onderzoeken, maken hier eind 2023 komaf mee. Meneer heeft kanker. Vrij snel krijgt hij een urinair katheter en start hij met chemotherapie in dagbehandeling. Hij laat zich niet uit het lood slaan en past zich beetje bij beetje aan deze nieuwe levenssituatie aan.

In Luik verkiezen we zachte mobiliteit boven de auto. En toch moeten we toegeven dat de auto in ons dagelijks werk vaak onmisbaar is.

Meneer M is in de vijftig en leeft al meer dan 10 jaar op straat. Zijn fysieke conditie is goed: bij de laatste bloedtest stelde zijn arts alleen een klein vitamine D-tekort vast, wat in België niet verwonderlijk is.

Meneer T. leeft in een park. We volgen hem al sinds 2021. Zijn tentenkamp, in het midden van een klein bosje, heeft hij omgebouwd tot een echte verdedigingspost. Takken en stukken hout beschermen hem en zijn kamp tegen indringers.

Bij Straatverplegers is onze auto veel meer dan een eenvoudig transportmiddel, het is een werkinstrument.

Een week geleden ben ik bij Straatverplegers begonnen. En vandaag ontmoet ik voor het eerst een patiënt. Ik ben opgewonden, enthousiast, maar natuurlijk ook een beetje bezorgd: zal meneer M. mij willen ontmoeten, hoe zal hij op dit contact reageren? Vele vragen tollen door mijn hoofd.

Op een donderdag in oktober ging ik naar de begrafenis van meneer B., die we geruime tijd hadden begeleid.

Als ik mijn familie vertel dat ik voor mijn werk een middag in een café doorbreng of ’s ochtends een potje petanque speel, glimlachen ze vaak. Waarschijnlijk denken ze dat ik mijn werk wel heel relaxed aanpak. Maar achter deze ogenschijnlijke luchtigheid schuilt een diepgaande opdracht: begeleiding en heling.

In deze reportage van Cathobel volgen we straatronde met Margaux en Aymeric en eindigen we in het appartement van Willy met Pauline.

Mijn naam is Cloé en ik ben sedert zes jaar verpleegster. Vanaf het begin van mijn loopbaan voelde ik me aangetrokken tot sociaal werk waardoor ik als vanzelf bij het werk voor dakloze mensen terecht kwam. Sedert twee jaar maak ik deel uit van de vzw Straatverplegers, een organisatie die zich wijdt aan de begeleiding van deze kwetsbare groep mensen.  

Binnen de organisatie vormen we regelmatig gemengde teams. Dan wisselen collega’s van afdeling om zich even in het terreinwerk van de anderen onder te dompelen. Vandaag is het mijn beurt om zo met een collega van het straatteam een ochtend op het terrein door te brengen.