Verhalen

We hebben een afspraak met een patiënt bij het OCMW. Maar hij is er niet. Dit is mijn eerste onderdompeling in het leven op straat. Ik kijk uit naar de ervaring, ook al lijken mijn twee collega's zich een beetje zorgen te maken. Waarom? Ik weet het eigenlijk niet.

In 2023 zaten verschillende van onze patiënten om verschillende redenen en gedurende enkele weken of maanden opgesloten.

Deze zin wordt trots uitgesproken door een van onze patiënten wanneer hij een omweg maakt om wat afval in de dichtstbijzijnde afvalbak te gooien. Het is een alledaags gebaar, maar het betekent veel...

Omdat ik de dakloosheidsproblematiek en al haar sattelietonderwerpen wilde begrijpen, koos ik voor een stage bij Straatverplegers. Gaandeweg ontdekte ik politieke, sociale, financiële en structurele problemen. Bovenal wilde ik de verhalen van dakloze mensen begrijpen - snappen hoe ze op straat belandden en tegelijkertijd het systeem waarin we leven ontcijferen.

Dit is een moment waarop mijn collega en ik getuigen lijken te zijn van de afwezigheid van menselijke waardigheid, van angst, verdriet, woede. In werkelijkheid is dat niet zo. Alleen de schoonheid van het moment geldt.

Ik werk nu bijna anderhalf jaar in het huisvestingsteam van Straatverplegers. In die periode heb ik al veel mensen in hun persoonlijke parcours kunnen begeleiden en ieder van hen had een buitengewone, unieke en rijke levensloop. Elke patiënt die ik in het herstelproces leid, drukt een stempel op mijn geest en vergroot mijn kennis over deze wereld, dit systeem en zijn tekortkomingen, over mijzelf en mijn grenzen.

Ik prijs me gelukkig Wonder Woman te hebben ontmoet. Ken je haar? Ze lijkt me zo sterk; ik kan me dit vrouwtje onmogelijk anders voorstellen dan met die naam. Hoe heeft deze kleine dame zo veel jaren de hel van de straat kunnen overleven? Ik heb daar geen duidelijk antwoord op, maar ik ben echt verbaasd over haar moed en veerkracht ten opzichte van een lot dat haar in dit leven heeft geduwd.

In deze aflevering van « uit het leven gegrepen” vertelt een sociaal werkster van Straatverplegers over haar toevallige ontmoeting, buiten haar werk, met een patiënte. Waarschuwing: deze tekst gaat over sexueel geweld en de intimidatie waaraan dakloze vrouwen overgeleverd kunnen zijn.

Eind september 2023 heb ik bij Straatverplegers een stage gelopen. Ik dacht dat ik een redelijk goede voorstelling had van de groep waarvoor de VZW zich inzet, de daaraan verbonden moeilijkheden en het werk dat op het terrein moet worden verricht. Maar ik had alles onderschat…

We volgen een jonge vrouw die al twee jaar op straat leefde toen ze ons door een van onze partners werd gesignaleerd. Intussen konden we haar weer huisvesten.

Een paar maanden geleden vonden we onderdak voor meneer N. Hoewel hij de woonst had bezocht, wat geld had opzij gelegd voor de eerste huur, de sleutels had ontvangen... ging hij er niet heen.

Vorige week kregen we een telefoontje van een burger, Sandrine*, die zich grote zorgen maakte over een persoon die ze net onderweg had ontmoet.

Het ging om meneer K., een patiënt die we al een tijdje op straat begeleiden.

* Schuilnaam