Verhalen

In deze aflevering van « uit het leven gegrepen” vertelt een sociaal werkster van Straatverplegers over haar toevallige ontmoeting, buiten haar werk, met een patiënte. Waarschuwing: deze tekst gaat over sexueel geweld en de intimidatie waaraan dakloze vrouwen overgeleverd kunnen zijn.

Eind september 2023 heb ik bij Straatverplegers een stage gelopen. Ik dacht dat ik een redelijk goede voorstelling had van de groep waarvoor de VZW zich inzet, de daaraan verbonden moeilijkheden en het werk dat op het terrein moet worden verricht. Maar ik had alles onderschat…

We volgen een jonge vrouw die al twee jaar op straat leefde toen ze ons door een van onze partners werd gesignaleerd. Intussen konden we haar weer huisvesten.

Een paar maanden geleden vonden we onderdak voor meneer N. Hoewel hij de woonst had bezocht, wat geld had opzij gelegd voor de eerste huur, de sleutels had ontvangen... ging hij er niet heen.

Vorige week kregen we een telefoontje van een burger, Sandrine*, die zich grote zorgen maakte over een persoon die ze net onderweg had ontmoet.

Het ging om meneer K., een patiënt die we al een tijdje op straat begeleiden.

* Schuilnaam

Onze verpleegster Eva vertelt ons het hartstochtelijke verhaal van mevrouw P. en meneer T., toen ze haar eerste stappen zette bij Straatverplegers. Haar werk begon met straatronden en al snel volgde ze een koppel wiens verhaal allesbehalve gewoon zou blijken te zijn.

We begeleiden meneer N nu al enkele jaren. Sedert hij het straatleven de rug heeft toegekeerd, leeft hij in een heel sobere accommodatie, nauwelijks gedecoreerd, die ons een beetje aan een gevangeniscel doet denken. Dat komt omdat hij als jonge man een tijd in de gevangenis heeft gezeten en dat werkt nog elke dag op hem door.

In deze getuigenis vertelt Lucia, een collega sociaal werkster, over haar eerste herhuisvestingervaring met Straatverplegers. Ze was toen nog stagiaire. Aangezien dit op een mislukking uitliep, is het een goede illustratie van de mogelijke ups & downs voorafgaand aan de duurzame re-integratie van dakloze mensen.

Die ochtend opent meneer A. het hek van het terrein waarop zijn modulaire woning staat. We hebben hem opgebeld om hem van onze onverwachte komst te verwittigen en hij heeft zich snel klaargemaakt om ons met een brede glimlach te ontvangen. Voor mij is het een weerzien nadat hij enkele maanden in zijn module heeft doorgebracht. Zijn zout- en peperkleurig haar is zorgvuldig geborsteld en zijn gezicht gebruind en vriendelijk. Hij nodigt ons hartelijk uit om binnen en koele coke te komen drinken.

Madame S. woont al meer dan twee jaar in een treinstation in de regio Luik. Ze woont midden in een gang, te midden van het rumoer. Ze leeft waar mensen passeren, soms stilstaan maar altijd weer doorlopen. Ze woont daar teruggetrokken in een hoek. Men ziet haar niet, maar men ruikt haar. Met een geur die afstoot, die je doet kokhalzen, je wegjaagt. Maar hoe dan ook, ze bestaat.

Met deze repliek van Charlie Chaplin eindigde een van mijn ontmoetingen met meneer G. We kwamen hem opzoeken om hem te begeleiden naar het ziekenhuis, waar hij een afspraak had met een specialist.

Onze patiënte, mevrouw J., trok een paar maanden geleden in haar appartement. Ze vocht als een leeuwin om, na er 8 jaar geleefd te hebben, de straat te verlaten.