Verhalen

In onze begeleiding van gehuisveste patiënten hebben we vaak te maken met spanningen rond het beschikbare geld. Om in hun woning te kunnen blijven, moet de huur worden betaald en mogen rekeningen zich niet opstapelen.

Een paar maanden geleden vroeg ik Straatverplegers me te confronteren met de realiteit van hun werk op straat. Als vrijwilliger zie ik die indirect, vooral via de artikelen “Uit het leven gegrepen”. Indrukwekkend, ontroerend zelfs. Zeker, maar ik besefte dat de ervaring op het terrein heel wat schrijnender zou kunnen zijn.

Mevrouw T zit op de trap van een Brussels metrostation. Zoals gewoonlijk draagt ze een hoofddoek en een bloemetjesjurk. Als we haar uitnodigen, gaat ze met ons mee, soms met een brede glimlach op haar gladde en vermoeide gezicht, om even uit haar dagelijkse routine te komen, ver van het verkeerslawaai en de voorbijgangers die zonder pardon langs haar scheren.

Dit is het verhaal van iemand die door het “My Way” team van Straatverplegers wordt begeleid. Het is ontroerend, zelfs schokkend. Gelukkig eindigt het op een positieve noot. 

Als ik mezelf vandaag als kind zou tegenkomen, zou ik zeggen: “Veel sterkte!”. Mijn grootste wens? Dat de meeste mensen die aan spierrheuma (polymyalgia rheumatica) lijden, kunnen werken zoals ze willen.

Mijn eerste ontmoeting met u, meneer G., was zodanig dat ik er wel over moest schrijven. Daar zaten we dan op ons gemak rond een tafel om met u te praten over uw wensen, uw plannen. 

Beste mevrouw J., we ontmoetten elkaar 11 jaar geleden, op straat. Na drie jaar begeleiding op straat, was u een van de eersten die deelnam aan het Housing First programma.

Arcadia! Nee, niet het mythologische land waar gelukkige herders fluit spelen en van liefde en frisse lucht leven. Het is de naam van een rusthuis waar het “My Way” team op bezoek komt om te zien hoe het met meneer M. gaat.

Op een goede morgen gaan we op stap om meneer M. te zoeken. Hij is verstandelijk beperkt en leeft op straat. Hij is veel onderweg en het is altijd een hele klus hem te vinden.

We zoeken eerst op het enorme parkeerterrein van een winkelcentrum, dan in het centrum zelf en tenslotte in de omgeving: droefgeestige viaducten, overblijfselen van kampeerplekken, oude winkelkarretjes vol afval. Maar geen spoor van meneer M.

Als we vandaag bij haar aankomen, verbergt Mevrouw A haar gezicht in haar handen. Ze kreunt, ze huilt. Een ijzige wind teistert de binnenplaats waar we zitten en maakt de sfeer nog troostelozer. Niemand ontsnapt aan het lijden. Ik weet het. Als sociaal werkster, als iemand die zich inzet tegen alle vormen van ellende. Ik voel mee met haar leed, iedere keer dat ze me met haar gezwollen ogen aankijkt.

Mevrouw L. is bijna 50 jaar oud. Ze leeft al 20 jaar op straat, is heel vroeg in instellingen beland en is slachtoffer van het falen van het Belgische systeem. Het Luikse Straatverplegersteam maakt zich grote zorgen over haar en voelt zich machteloos ten opzichte van haar ellende.

Deze bijdrage in onze serie getuigenissen wijden we aan meneer F., een man met een indrukwekkend parcours, intelligent en met een ondeugende blik. We willen zijn geschiedenis onder de aandacht brengen, maar ook hoe die had kunnen aflopen als hij asiel had verkregen.

We kenden haar echtgenoot, meneer N, heel goed - zowel op straat als vervolgens in zijn woning waar hij meerdere jaren verbleef. Hij was een levensgenieter en stak zijn mening niet onder stoelen of banken. Je kon hem nauwelijks missen als hij in de buurt was. Hij zat vol humor en wist mensen die hem ontmoetten voor zich in te nemen. Zijn twee passies waren Johnny en honden. Hij had ontelbare beproevingen overleefd, zodat men bijna was gaan geloven dat hij onsterfelijk was. Maar in de winter van 2021 hebben we afscheid van hem moeten nemen.