Verhalen

Het begon allemaal toen we meneer B. op straat volgden, bijna 4 jaar geleden, en hem vervolgens voor het eerst aan een appartement konden helpen. Helaas eindigde de huurovereenkomst in moeilijke omstandigheden. Deze periode, die de heer B. omschrijft als "de ergste van zijn leven", was een keerpunt. Nu ziet hij zijn verhuizing naar een rustige buurt als een tweede kans en neemt hij verschillende initiatieven om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt.

Tijdens onze ontmoetingen vangen we soms een glimp op van een van haar blauwe ogen, maar haar gezicht blijft voor ons onbekend. Ze beschermt zichzelf door het zo veel mogelijk te verbergen.

Meneer R. wordt al meer dan 1 jaar door Straatverplegers gevolgd. Zijn behandelende arts vertelt ons dat hij zich zorgen om hem maakt, omdat hij al 4 jaar geleden zijn woning heeft verloren en tussen de straat en zijn moeder heen en weer pendelt.

We volgen mevrouw G al bijna 3 jaar.

De band met haar kwam beetje bij beetje tot stand, met ups en downs, goede en slechte momenten. Ze is in België zonder papieren. De oplossingen om haar te beschermen en voor haar te zorgen zijn daarom beperkt.

Ik kom soms woedend van mijn werk vanwege de omstandigheden waarin we soms moeten werken. Een woordje uitleg:

Meneer M*. wordt bij hem thuis begeleid door het team van Housing First. Na 20 jaar zonder dak boven zijn hoofd, kon hij terug een woonst betrekken. Zijn aanpassing aan zijn woning, verliep niet bepaald van een leien dakje, maar het lukte. Hij vestigde er zich, ontwikkelde nieuwe gewoonten en denkt er niet aan terug te keren naar de straat. Hij is erg sociaal en vertoeft graag in gezelschap, om zijn verhalen te vertellen en te praten over zijn tegenslagen en zijn passies.

Onlangs zijn drie patiënten die we in hun woningen volgen, in het ziekenhuis opgenomen.

Ze woonden allemaal alleen en hadden allen te maken met fysieke, mentale en verslavingsproblemen. Ze waren niet gezind om ons advies om in bewaakte huisvesting te wonen, wat veel geschikter zou zijn geweest, op te volgen.

Ik ging met een collega twee broers bezoeken die we in hun woningen volgen. Ze zijn vrij jong vergeleken met onze gebruikelijke patiënten. We hadden bij één van hen afgesproken om samen naar de begraafplaats te gaan om het graf van hun moeder te bezoeken. Ze willen daar elk jaar in januari op de verjaardag van haar dood samen naar toe. Daar aangekomen nam ze na elkaar een moment van bezinning in acht. Mijn collega en ik hielden ons terzijde om ze daarin niet te storen.

Mevrouw H. begeleiden naar het einde van haar leven is veel meer dan een simpele opdracht. Het is een complexe reis, een uitdaging, een test voor het medeleven en de menselijke wil van ons team. Mevrouw H. heeft beproevingen doorgemaakt die maar weinigen van ons kunnen begrijpen: leven op straat, worstelen met drugsmisbruik en gezondheidsproblemen, iedere dag opnieuw.

Deze meneer leeft op straat en heeft een heel coole band met mijn hond Frida, en ik kan zien dat hij zelfs de neiging heeft op haar te wachten. De laatste keer bereidde hij speciaal voor haar een tupperware met kroketten. Om dit te doen, vroeg hij een vriend, die een hond heeft, om hem er een paar te geven.

We hebben een afspraak met een patiënt bij het OCMW. Maar hij is er niet. Dit is mijn eerste onderdompeling in het leven op straat. Ik kijk uit naar de ervaring, ook al lijken mijn twee collega's zich een beetje zorgen te maken. Waarom? Ik weet het eigenlijk niet.

In 2023 zaten verschillende van onze patiënten om verschillende redenen en gedurende enkele weken of maanden opgesloten.