Verhalen

Meneer D is 70. Sinds de jaren zestig woont hij in België. Hij  behaalde er meerdere diploma’s en werkte in verschillende sectoren - maar altijd in het zwart. Hij heeft namelijk geen papieren.

Luc leefde 7 jaar op straat. Samen slaagden we erin hem eruit te krijgen en een thuis voor hem te vinden ; daar heeft hij nog vijf jaar kunnen van genieten, vooraleer hij helaas in de zomer van 2020 gestorven is. Ontdek hier zijn pakkende getuigenis...

Op een dag waren de voorwaarden vervuld om een woning te betrekken en de noodopvang waar je tien jaar had geslapen te verlaten. Drie keer kwamen we je halen en brachten we je naar je nieuwe huis. Drie keer weigerde je met ons mee te gaan. Je zei dat je te moe was of dat je buikpijn had.

Een paar weken geleden ontmoette we M.R. Hij werd bij ons gemeld door een andere VZW waarmee we samenwerken. M.R. heeft 7 jaar op straat geleefd en zit nu enkele maanden in een opvangcentrum nadat hij in het ziekenhuis was opgenomen.

Kort geleden hebben we een straatpatient opgezocht, een man die zich niet bewust is van hoe slecht zijn gezondheid eraan toe is. Op zijn rug had hij een enorm gezwel. Zijn hemd kleefde op zijn wond - waar het vocht uitsijpelde.

Wat me als sociaal werker het meest raakt en verrijkt zijn momenten van stil samenzijn. Natuurlijk moeten we doelen halen, afspraken nakomen, enz., maar wat ik prefereer is als er tussen mij en de patiënt “niets” gebeurt.

Dit is het verhaal van een patiënt die ik tijdens mijn eerste straatronde met Straatverplegers ontmoette. Meneer L. leeft op straat. Hij mist een been. Het werd na een verkeerde medische behandeling in zijn land van oorsprong geamputeerd. Hij heeft een sterke, vriendelijke persoonlijkheid die door de mensen in zijn omgeving wordt geapprecieerd. Hij heeft geen papieren.

Wat we samen hebben beleefd was niet meer dan een moment, zo maar, samen rond een tafel. Het was niets en alles tegelijk. Een moment dat op een vreemde manier normaal was terwijl we daar met z’n drieën zaten, ieder op onze eigen stoel.

Mevrouw V. verblijft  momenteel in een onthaalhuis. Daarvoor kende haar parcours alle denkbare hoogte- en dieptepunten: van rusthuizen naar ziekenhuizen, van leven op straat naar opvangcentra, en vice-versa – totdat ze uiteindelijk na meerdere jaren weer een eigen woonst kon betrekken.

Mevrouw J wordt door ons al een tijdje begeleid, eerst toen ze nog op straat leefde en nu in haar eigen woonst. Hoewel ze sociaal ingesteld is, hebben we moeten wennen aan periodes van totale stilte. Op zulke momenten is het zinloos om zelfs maar te proberen met haar in contact te komen.

Meneer M. is iemand met  heel wat kwaliteiten. Maar die zijn veel te lang door de mensen in zijn omgeving genegeerd of onderschat. Je hoeft maar een beetje dieper te graven om te ontdekken dat Meneer M. heel vindingrijk en vastberaden is.

Een paar maanden geleden begon ik bij Straatverplegers te werken.

Als dat bij vrienden of kennis ter sprake komt, krijg ik vaak de vraag of mijn werk niet te moeilijk is?

Iedere keer weer ben ik verwonderd over die vraag, en mijn antwoord is steeds hetzelfde: neen, mijn werk is niet te moeilijk.