Verhalen

We leven in een perceptie-maatschappij. Emoties moeten onder controle blijven, vrouwen moeten zich beschermen en mannen mogen niet huilen. Ook onze beroepen, die draaien rond onrechtvaardigheid, wanhoop, bestaansonzekerheid, ziekte en uitsluiting, ontsnappen daar niet aan.

Met een getrimde snor, de haren naar achteren gekamd en een grote glimlach op de lippen begroet hij me. Ik hef mijn hoofd op en ik kijk hem in de ogen. Zijn grote groene ogen doen me meteen denken aan onze laatste ontmoeting.

Sedert 2018 begeleiden we Mevrouw T., 54 jaar oud, nadat een vriendelijke burger ons op haar attent had gemaakt.
Zij werd op straat door meerdere organisaties tegelijkertijd opgevolgd. Maar de contacten daarmee werden steeds gecompliceerder totdat ze tenslotte volledig werden verbroken. Dat maakte deel uit van haar strategieën om zich aan haar nieuwe straatleven aan te passen…

Ik deel graag een hoopvol levensverhaal met jullie. Het gaat over meneer V., een man van in de veertig. In zijn Brusselse wijk kende iedereen hem. Hij leefde er al jaren op straat, maar veel bewoners en winkeliers kenden hem al van vroeger; sommigen waren zelfs met hem naar school geweest.

Een kleine gedachte voor meneer Z., wiens overlijden we onlangs vernamen.

In onze begeleiding van gehuisveste patiënten hebben we vaak te maken met spanningen rond het beschikbare geld. Om in hun woning te kunnen blijven, moet de huur worden betaald en mogen rekeningen zich niet opstapelen.

Een paar maanden geleden vroeg ik Straatverplegers me te confronteren met de realiteit van hun werk op straat. Als vrijwilliger zie ik die indirect, vooral via de artikelen “Uit het leven gegrepen”. Indrukwekkend, ontroerend zelfs. Zeker, maar ik besefte dat de ervaring op het terrein heel wat schrijnender zou kunnen zijn.

Mevrouw T zit op de trap van een Brussels metrostation. Zoals gewoonlijk draagt ze een hoofddoek en een bloemetjesjurk. Als we haar uitnodigen, gaat ze met ons mee, soms met een brede glimlach op haar gladde en vermoeide gezicht, om even uit haar dagelijkse routine te komen, ver van het verkeerslawaai en de voorbijgangers die zonder pardon langs haar scheren.

Dit is het verhaal van iemand die door het “My Way” team van Straatverplegers wordt begeleid. Het is ontroerend, zelfs schokkend. Gelukkig eindigt het op een positieve noot. 

Als ik mezelf vandaag als kind zou tegenkomen, zou ik zeggen: “Veel sterkte!”. Mijn grootste wens? Dat de meeste mensen die aan spierrheuma (polymyalgia rheumatica) lijden, kunnen werken zoals ze willen.

Mijn eerste ontmoeting met u, meneer G., was zodanig dat ik er wel over moest schrijven. Daar zaten we dan op ons gemak rond een tafel om met u te praten over uw wensen, uw plannen. 

Beste mevrouw J., we ontmoetten elkaar 11 jaar geleden, op straat. Na drie jaar begeleiding op straat, was u een van de eersten die deelnam aan het Housing First programma.

Arcadia! Nee, niet het mythologische land waar gelukkige herders fluit spelen en van liefde en frisse lucht leven. Het is de naam van een rusthuis waar het “My Way” team op bezoek komt om te zien hoe het met meneer M. gaat.