Ik ging met een collega twee broers bezoeken die we in hun woningen volgen. Ze zijn vrij jong vergeleken met onze gebruikelijke patiënten. We hadden bij één van hen afgesproken om samen naar de begraafplaats te gaan om het graf van hun moeder te bezoeken. Ze willen daar elk jaar in januari op de verjaardag van haar dood samen naar toe. Daar aangekomen nam ze na elkaar een moment van bezinning in acht. Mijn collega en ik hielden ons terzijde om ze daarin niet te storen.
Na dit ietwat intense moment gingen we alle vier een hapje eten. Hoewel we een beetje bezorgd waren (hun relatie schommelt tussen “heel goed” en “gespannen”), was het een moment waarin de tijd stilstond. Onze connectie werd er nog sterker door en ze vertelden ons hoe belangrijk ze het vonden dat we hen bij dit bezoek vergezelden. Alsof Straat-verplegers een gezin was dat hen hielp groeien en de herinnering aan hun ouders, die we ook kenden, levend hield. Het was heel ontroerend - en ik realiseerde me welke plaats we als veldwerkers opvullen en hoe mooi onze vertrouwensrelatie is.
Op de terugweg was het erg stil. We luisterden naar muziek. De twee broers zwegen, verzonken in hun gedachten. Ze bedankten ons en legden uit dat ze het zonder ons niet hadden gedaan.
Mijn collega en ik waren erg onder de indruk van deze begeleiding, met de authentieke, echte, zelfs intieme sfeer, heel anders dan de gebruikelijke medisch-sociale benaderingen. Het is op momenten als deze dat het werk zijn volledige betekenis krijgt.
Guitegenis van Clémence, sociaal werker
Doe met ons mee!
--
(*) We stellen alles in het werk om het privéleven van onze patiënten en ons beroepsgeheim te respecteren. Maar we willen toch laten zien hoe ze moeten overleven en hoe we samen aan hun herintegratie werken. Daarom verwijderen of veranderen we opzettelijk namen van plaatsen en personen - en geven we belevenissen een andere context. Tussen de foto’s en de verhalen bestaat geen enkele directe band.