Een paar maanden geleden moesten we definitief afscheid nemen van Pierre Ryckmans, onze coördinerend arts. Sinds zijn overlijden komen de herinneringen aan hem in golven terug. Sommige momenten lieten een diepere indruk na dan andere.
Door dit verhaal te delen, hoop ik perfect te kunnen illustreren wie Pierre was als mens:
Het gebeurde wel eens dat we samen op straatronde gingen, op zoek naar patiënten. Die dag was het in de buurt van het station Brussel-Zuid, op zoek naar Mevrouw V., een patiënte wiens toestand enorm was verslechterd. Het was een gespannen moment, een zeer moeilijke situatie. We onderhandelden urenlang, zochten naar oplossingen en probeerden zelfs om een afspraak op een dienst psychiatrie te regelen. Ik raakte uitgeput, gefrustreerd en wilde het eigenlijk opgeven. Niets leek vooruit te gaan en ik voelde de moed door m’n schoenen zakken.
Ik keek naar Pierre, met m’n ogen smekend dat hij mijn frustratie zou delen. Hij keek rustig terug, met die typerende, zachte, kalme blik. Hij zei:
"Ik ben diep onder de indruk van de bijzondere en belangrijke band die je hebt weten op te bouwen met Mevrouw."
Ik hapte naar adem. Daar waar ik enkel moeilijkheden en een doodlopend steegje zag, ontwaarde hij de rijkdom van de band, de kracht van het menselijk werk.
Dat was Pierre. Altijd gericht op dat wat echt telt. Altijd herinnerend aan het feit dat, ondanks de complexiteit van de zorg, het uiteindelijk draait om de relaties, het vertrouwen en de waardigheid van ieder mens.
Ik denk nog vaak terug aan die ochtend.
Het herinnert me eraan waarom ik dit werk blijf doen en hoe hard Pierre, door zijn aanwezigheid, een onuitwisbare indruk heeft nagelaten op onze weg en die van onze patiënten.
Verhaal van Cloé, verpleegkundige