Meneer T.*,

Op een dag waren de voorwaarden vervuld om een woning te betrekken en de noodopvang waar je tien jaar had geslapen te verlaten. Drie keer kwamen we je halen en brachten we je naar je nieuwe huis. Drie keer weigerde je met ons mee te gaan. Je zei dat je te moe was of dat je buikpijn had.

 

Het geheugenverlies dat je lijdt, dwingt je om elke dag dezelfde routes te herhalen, om ze geleidelijk te onthouden. In de maanden dat je in het noodcentrum verbleef, heb je oriëntatiepunten verworven en het idee om daar weg te gaan doet je maag omkeren.

Je was er niet klaar voor om de paden te verlaten die je kende en de angst om naar een onbekende plaats te gaan, om het risico te lopen te verdwalen midden in een vreemde omgeving, verlamde je.

@Pierre-Yves Jortay Photography

We stelden je gerust door de steun die we je konden bieden, maar moedigden je ook aan om je angsten te overwinnen. Soms had ik het gevoel dat ik je moest overtuigen om in te trekken. Hoe ver moest je jezelf motiveren? Mijn ervaring met jou heeft me ertoe gebracht de vage en fluctuerende contouren van deze grens tussen uw verlangens en de onze te benaderen.

 

Voordat we nog een laatste keer proberen om je naar deze accommodatie te begeleiden, drinken we een kopje koffie op het terras, jij en ik. De sfeer is zowel ontspannen als gespannen, er gebeurt iets. Ik voel dat je niet wilt dat dit moment eindigt, dat je tijd nodig hebt. Dus drinken we nog een koffie en dan nog een.

 

Ik heb het gevoel dat je een stapje terug moet doen en je alle ruimte moet geven om de volgende beslissing te nemen. We brachten een kwartier of twintig minuten in stilte door. De tijd om je te laten projecteren, aarzelen en uiteindelijk beslissen. Een moment vol emoties, aan het eind waarvan je tegen me zegt: "Dus wat heb ik nodig? Toiletpapier, eten, tabak, wat nog meer?”.

 

Goede reis, Mr T.!

Wil je meer te weten komen over ons werk aan huis ?

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.

© P-Y Jortay - Infirmiers de rue 2020