Hij stierf tenminste in huisvesting

Het was iemand met een geweldig gevoel voor humor en een fantastische algemene kennis. Hij was een van mijn allereerste patiënten, daarom raakte hij me misschien zo erg.

Hij heeft echt het beeld van een dakloze doorbroken.
Hij kon driftbuien hebben en kon niet met iedereen opschieten. Dat is het hele punt van het hebben van complementaire collega's!
Maar ik kon hem kalmeren en tijdens bepaalde vergaderingen maakten we grappen en hadden we plezier. Het was meteen leuker en het vrolijkte de dag op.
Hij bleef iets minder dan twee jaar in zijn huis voordat hij overleed.
Het team heeft me er goed doorheen geholpen. "Hij stierf tenminste in huisvesting". En dan zeg je tegen jezelf dat, ook al is het maar voor een week of twee weken, hij tenminste veilig was. Hij was nog steeds in staat om tot rust te komen, kalm te zijn, thuis te zijn.
De baan is zinvol op dat punt en zo ook het Housing First principe.

Hij stierf met grotere waardigheid dan wanneer hij op straat was gebleven.

We beleefden het op een meer serene manier. We zouden het erg gevonden hebben als hij op straat gestorven was, het zou erg moeilijk geweest zijn voor het team.

Hij was al jaren op straat, in een staat die niet mogelijk was.
Het was geweldig dat hij in een woning terecht kwam.
Maar inderdaad, hij was geen voor de hand liggende figuur, Mr J.* ...

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst.

Ons werk raakt je? Wil je ons helpen?

Doe een gift !