Mevrouw J wordt door ons al een tijdje begeleid, eerst toen ze nog op straat leefde en nu in haar eigen woonst.
Hoewel ze sociaal ingesteld is, hebben we moeten wennen aan periodes van totale stilte. Op zulke momenten is het zinloos om zelfs maar te proberen met haar in contact te komen.
Ze sluit zich volledig voor ons af met alle moeilijkheden vandien, zoals vertraging op alle gebieden waar iets ondernomen moet worden, sociaal, administratief, medisch, …
Tijdens die stille periodes geven we niet op; we blijven haar aanspreken (telefonisch of met een bezoekje) zodat ze weet dat we altijd beschikbaar voor haar zijn - en opeens besluit ze ons opnieuw te contacteren. Tijdens dat telefoongesprek geef ik verschillende inlichtingen aan haar door - en op één daarvan reageert ze op een manier die ons in lachen doet uitbarsten, gevolgd door een paar minuten waarin we allebei door de slappe lach overweldigd worden.
Kort daarop lukt het ons mevrouw J weer thuis te bezoeken.
Ik kan natuurlijk niet zweren dat onze gezamenlijke lachbui de reden was waarom ze de deur weer voor ons opendeed, maar ik denk dat die zeker een beetje geholpen heeft.
Humor, goed ingezet en met respect voor iedereen, is altijd een waardevol middel, zowel in ons dagelijkse werk als in het algemeen, om mensen met een soms totaal andere ervaringswereld nader tot elkaar te brengen.
- David, verpleger in de huisvestingsafdeling.