Meneer L*. woont al een paar jaar in een woning. Ik ken hem heel goed omdat ik meer dan een jaar zijn referentiepersoon was.

We hebben een goede professionele relatie, we slagen erin om goed samen te werken. En ik vind dat hij een heel aardig persoon is.

Mr L.

Hij zit vol contrasten: hij is vertederend maar tegelijkertijd soms moeilijk in de omgang en dan slingert hij je nare dingen naar het hoofd. En toch blijf ik veel sympathie voor hem voelen. Ik ga altijd met veel plezier naar hem toe, ook al weet ik dat het soms ingewikkeld kan zijn en dat ik zelfs bijna opstap.

Voor mij is hij zeer representatief voor het werk van Straatverplegers: we volgden hem lang op straat en hij woont nu al zo'n tien jaar in een woning. Zijn situatie ontwikkelt zich uiterst langzaam.

Men zou de indruk kunnen krijgen dat zijn situatie soms stagneert of zelfs achteruitgaat.

Maar het is pas over de loop van een jaar opvolging dat we ons realiseren dat er kleine dingen zijn die bewegen.

De persoon die hij vandaag de dag is, de manier waarop hij met anderen omgaat, etc., is heel anders dan bij onze eerste ontmoetingen. Maar hij is nog steeds eerder depressief, met ups en downs, met extreme gemoedsschommelingen, iets waar hij al jaren mee worstelt.

Verrassend is het feit dat de mensen die wij begeleiden vaak moeite hebben om zichzelf in de toekomst te projecteren.

En hij is precies het tegenovergestelde! Hij zit vol met projecten, verlangens, ideeën.

Hij wil bijvoorbeeld graag een hond, omdat hij jaren een hondenbegeleider is geweest. Maar het is heel emotioneel voor hem, omdat zijn hond werd gestolen toen hij nog op straat leefde. Terug een hond nemen, zou voor hem dus heel wat betekenen. We weten, de dag dat het gebeurt, zal hij er zich echt kunnen aan optrekken.

Maar het gaat extreem traag om hem zover te krijgen. Hij praat er veel over. Alleen, zodra we met iets concreets afkomen, zoals de kans om naar het asiel te rijden, klapt hij totaal toe, omdat het te moeilijk is voor hem om het emotioneel te verwerken. Misschien over zes maanden, een jaar of meer, wie weet...

Het is geweldig hem te horen praten over zijn verschillende plannen (opnieuw zijn rijbewijs halen, zijn appartement herinrichten, tekenen, etc.), het lijkt met hem gemakkelijker dan met andere patiënten. Je zegt bij jezelf dat het goed komt. Maar in feite is het extreem moeilijk voor hem om er concreet aan te beginnen. Of soms komt hij in een positieve 'vibe' terecht, en een paar weken loopt het prima, zijn er vorderingen, maar dan valt hij ineens terug in een put, zonder bijzondere reden. 

Op die momenten gaat hij volledig achteruit, wil hij niet meer in behandeling, gaat hij niet meer naar zijn medische afspraken. En daardoor geraakt hij nog meer in een catastrofale fysieke en emotionele staat. 

Mr L.

En als ik dan naar hem toe ga, wordt hij super negatief. Of hij zegt helemaal niets, hij sluit zich volledig af; of hij wordt confronterend en agressief. Bovendien kent hij me heel goed, hij weet hoe hij me kan raken en hij aarzelt niet dat te doen. Hij zegt me: "mijn leven is shit, en ik ga mezelf vermoorden, en wat ga jij doen?". Hij confronteert me met mijn schuldbesef en mijn verantwoordelijkheid als maatschappelijk werker, en dan laat hij me zien dat ik niets kan doen; maar toch, zonder dat hij werkelijk over de schreef gaat, om de relatie niet volledig te verbreken... 

Met de collega's staan we achter hem, we pushen hem, en het is vaak moeilijk. Maar we hebben een manier gevonden om hem te motiveren om naar zijn afspraken te gaan: hij is een Linkin Park-fan, dus we vertellen hem dat we met de auto gaan en het album dat hij leuk vindt bij hebben. We luisteren de hele weg in de auto, uit volle borst meezingend. En het werkt, het motiveert hem. 

En dat is nog iets wat mijnheer L. zo sterk maakt, waardoor hij veel sympathie en empathie bij ons losmaakt. Als het goed gaat, deelt hij veel. 

We hebben een zelfde gevoel voor humor, vrij scherp, sarcastisch. Ik maak er gebruik van als het niet goed met hem gaat. Ik lok hem ook wat uit zijn tent. Aangezien hij het niet erg vindt, vind ik het ook niet erg! 

En het werkt goed. Persoonlijk heb ik veel plezier met hem. 

Hij heeft een behoorlijk rijk leven gehad, behoorlijk gek. Als hij er over praat, hebben we een geweldige tijd. We kunnen over van alles en nog wat praten. Hij houdt van films. Hij heeft een enorme filmcultuur. En ik hou ook van films, dus we kunnen er over praten. 

We hebben echt gemeenschappelijke interesses, zoals ik met iedereen zou kunnen hebben!

  • Iannis, maatschappelijk werker bij Straatverplegers

 

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.

Meer weten over ons werk aan huis?

© P-Y Jortay - Straatverplegers 2020