Meneer V heeft weer reden tot glimlachen

Telkens wanneer we hem ontmoetten, had hij een glimlach klaar, meneer V. En iedere keer gebeurde er iets magisch, een moment van betovering.

Hij zong liedjes van Renaud, declameerde gedichten, haalde goocheltrucjes uit,

schreef novellen en waagde zich aan woordspelingen.

Hij had altijd een vriendelijk woord voor ons. En veel tederheid in zijn blauwe ogen.

Ik herinner me mijn grootouders nauwelijks, maar stel me voor dat een grootvader

met zo’n blik naar zijn kleinkinderen kijkt.

Enkele maanden geleden verdween de glimlach van meneer V’s gezicht.

Omdat het wachten op een warme plek, waar dan ook, hem veel te lang duurde.

Omdat door Covid de hulpdiensten overvol waren en de wachtlijsten bedroevend lang.

We zagen hoe hij de moed verloor. We hebben hem zien huilen - dezelfde man die ons

zo vaak aan het lachen bracht.

En dan dat angstgevoel in onze buik, iedere keer als we hem in zijn bivak opzochten,

de niet aflatende vrees hem niet meer levend aan te treffen. Bezorgd de temperaturen

te zien dalen en dan aan meneer V te denken, weggedoken in een bed terwijl de regen

op de velux hamert.

Omdat hij één van de meest kwetsbare patiënten is. Omdat we ons met onze collega’s

en zijn arts grote zorgen over zijn gezondheid maken. Omdat meneer V gedesoriënteerd

is en het leven op straat veel te hard is, vooral voor zulke kwetsbare mensen.

Na maandenlang wachten, hebben we eindelijk een oplossing gevonden. Hij heeft het nu

weer warm met een dak boven zijn hoofd. Dat maakte het de moeite waard om vol te

houden en te blijven vechten tegen gesloten deuren … erin te blijven geloven en de moed

niet te verliezen.

Meneer V heeft weer reden tot glimlachen. Net als wij.

Help onze patiënten !