Ik werk nu bijna anderhalf jaar in het huisvestingsteam van Straatverplegers. In die periode heb ik al veel mensen in hun persoonlijke parcours kunnen begeleiden en ieder van hen had een buitengewone, unieke en rijke levensloop. Elke patiënt die ik in het herstelproces leid, drukt een stempel op mijn geest en vergroot mijn kennis over deze wereld, dit systeem en zijn tekortkomingen, over mijzelf en mijn grenzen.
Eén ontmoeting heeft me evenwel in het bijzonder geraakt, die met meneer W.
De eerste keer dat ik hem zag, was hij niet erg spraakzaam, maar eerder gereserveerd. Het gesprek verliep nogal eenzijdig. Maar ik denk dat ik met mijn aanvankelijke onhandigheid en mijn overlopende energie onwillekeurig tot zijn intieme sfeer doordrong.
Het was niet eenvoudig zijn universum binnen te komen. Misschien vanwege ons grote leeftijdsverschil? Ik ben 25, hij is 70… We zitten in totaal verschillende levensfasen. Ik ben nauwelijks aan een volwassen leven begonnen, terwijl hij het grootste deel van zijn bestaan er al op heeft zitten en daarin de hele complexiteit van het leven heeft moeten trotseren.
Als zijn aanspreekpartner was ik sterk betrokken bij zijn genezingsproces.
We hebben elkaar herhaaldelijk ontmoet voor verschillende psycho-medico-sociale procedures.
In de loop van onze ontmoetingen werd zijn persoonlijke wereld, waarvan de deuren in het begin zo moeilijk te openen waren, toegankelijker waardoor een band tussen ons kon ontstaan. Het was zeker nog niet volmaakt, maar er ontstond iets interessants.
In de volgende weken en maanden won de begeleiding aan betekenis en authenticiteit.
De ontmoetingen werden een bron van plezier ondanks de talrijke psycho-medico-sociale afspraken. Onze communicatie begon te vlotten en we konden het over luchtigere zaken hebben. We spraken over vele verschillende onderwerpen en merkten waar we het wel of niet over eens waren.
Daarna stabiliseerde zich de algemene toestand van meneer W. De psycho-medico-sociale procedures werden steeds minder noodzakelijk. Zijn follow-up bleef evenwel nog steeds relevant en elk moment dat ik met hem doorbracht was er een van echt geluk.
In die ogenblikken had ik niet het gevoel aan het werk te zijn.
Toen kwam de tijd dat we de grenzen van de begeleiding bereikten… Mijn team en ikzelf hadden niet veel hulp meer te bieden aangezien zijn toestand gestabiliseerd was. Hij werd daarom overgenomen door het MyWay-team (dat inspringt zodra iemand stabiel gehuisvest is).
Ik was daarover bijzonder verheugd omdat die overgang op het juiste moment kwam voor zijn toekomstge plannen. MyWay concentreert zich namelijk op de mogelijkheden, sterke punten en kwaliteiten van de mensen. Aan de andere kant was ik bijzonder triest omdat ik daardoor geen reden meer had om hem te zien.
Zo kreeg ik een nogal vreemde emotionele cocktail geserveerd waarvan ik de smaak maar moeilijk kon thuisbrengen…
Tot mij het belang van deze les bewust werd: mensen begeleiden betekent ook in staat zijn ze op het juiste moment te laten gaan - naar andere bestemmingen en een betere toekomst.
Uiteindelijk zijn we in onze levensfasen elkaars tegenovergestelden en dat zal niet veranderen. Maar ik ben ervan overtuigd dat het grote leeftijdsverschil dat ons scheidt, een pluspunt was, een middel waardoor we beiden iets over het leven konden leren.
Ik ben er zeker van dat je altijd iets kunt leren, ongeacht je levensfase, als je maar oplet.
Dank u, meneer W., voor wat u me hebt bijgebracht en ik hoop van harte u nooit meer in mijn team terug te zien! (gelach)
Help mensen zoals Mr W. om verder te gaan met hun leven
--
(*) We stellen alles in het werk om het privéleven van onze patiënten en ons beroepsgeheim te respecteren. Maar we willen toch laten zien hoe ze moeten overleven en hoe we samen aan hun herintegratie werken. Daarom verwijderen of veranderen we opzettelijk namen van plaatsen en personen - en geven we belevenissen een andere context. Tussen de foto’s en de verhalen bestaat geen enkele directe band.