Binnen de organisatie vormen we regelmatig gemengde teams. Dan wisselen collega’s van afdeling om zich even in het terreinwerk van de anderen onder te dompelen. Vandaag is het mijn beurt om zo met een collega van het straatteam een ochtend op het terrein door te brengen.
Een ochtend op straat
We gaan op weg naar een meneer van begin 40, meneer J.*, die nu is ondergebracht in een noodopvangcentrum in Brussel. We komen hem helpen bij de hernieuwing van zijn identiteitskaart. De meeste van deze procedures lijken eenvoudig en onschuldig, maar blijken soms behoorlijk gecompliceerd te zijn. Om de zaak nog erger te maken, is hij gisteravond aangevallen en beroofd van het merendeel van de hem resterende documenten, van zijn mobiele telefoon, zijn bankkaart, enz.
Een administratief labyrint
We gaan naar het gemeentehuis waar een ambtenaar ons heel vriendelijk te woord staat. Het lijkt een kleinigheid, maar het maakt wel een groot verschil als je gehoord wordt en rustig en empathisch ontvangen wordt.
Het blijkt dat meneer J wel degelijk is ingeschreven; een administratief document bevestigt dit. Maar het ligt heel anders bij het Rijks Register waar hij nog steeds als een “gevangene in Luik” te boek staat. Onze loketbediende geeft evenwel niet op en probeert de administratieve rompslomp te omzeilen. Hij laat niets ongemoeid om duidelijkheid te verschaffen in de hoop meneer J zijn identiteitskaart te kunnen hernieuwen.
Helaas, hij is aan handen en voeten gebonden. De zaak kan uitsluitend worden gedeblokkeerd in…. Luik! Rustig en geduldig vertelt hij ons alle nodige procedures. Geconfronteerd met deze administratieve absurditeit blijft meneer J de kalmte zelf.
Samen gaan we naar de volgende etappe in zijn expeditie: de post. Hij moet de huur van zijn postbox betalen om zijn spullen niet kwijt te raken. Maar omdat niets ooit gemakkelijk is en hij geen identiteitskaart heeft, en de aangifte van het verlies een kopie is, wordt hem de toegang tot zijn rekening geweigerd. Bij zo’n halsstarrige medewerker zou de spanning kunnen oplopen, maar meneer J blijft kalm.
Essentiële ondersteuning
We hebben nog maar enkele pijlen op onze boog en proberen aan te kloppen bij de gespecialiseerde afdeling van de politie die dakloze mensen helpt. Helaas zijn ze bezig op het terrein. Er is een gezegde dat een ongeluk nooit alleen komt. Maar we geven niet op!
Na overleg met meneer J besluiten we naar het commissariaat te gaan waar hij het verlies van zijn kaart heeft aangegeven. Het bureau is nog niet open. We ijsberen heen en weer voor de deur. Ons moreel en onze hoop op een goede afloop van de procedures beginnen te zakken. Een flinke dosis positieve ingesteldheid is nodig. Als de dingen maar op hun juiste plaats terecht komen! De deuren gaan open, onze ongerustheid neemt toe, iemand aan de receptie staat ons te woord. Opnieuw een heel charmante persoon met een open oor voor onze problemen. We hebben geluk!
De stand van de sterren lijkt gunstig : meneer J is aan het goede adres, er is geen probleem om hem een nieuw attest van verlies te geven. Een week later zou dat anders geweest zijn. Maar vandaag vertrekt hij met zijn attest en hernieuwd vertrouwen in de bezochte administratieve instellingen. De moraal stijgt. We gaan terug naar de post. Deze keer is er geen enkele reden om hem toegang tot zijn rekeningen te ontzeggen.
Maar zoals ik al zei, een ongeluk komt nooit alleen. Hij heeft geen geld meer op zijn rekening. Door de agressie, het verlies van zijn cash en de diefstal van zijn bankkaart, die helaas gedebiteerd werd, heeft hij niet meer genoeg om de huur van zijn postbox te betalen. De tot nu toe ingehouden spanning wordt nu merkbaar. We hebben steeds minder ideeën om de moeilijkheden te omzeilen en de hindernissen te overwinnen. En ook steeds minder trucjes achter de hand. We doen daarom een beroep op onze collega’s. Om te verhinderen dat hij zijn box kwijt raakt, besluiten we hem samen het geld voor te schieten tegen ondertekening van een schuldverklaring.
Meneer J is, ondanks de talrijke valkuilen, de hele ochtend lang kalm gebleven. Het gevoel van onrechtvaardigheid bij bepaalde procedures heeft zijn voornemen om administratief in orde te geraken, niet aangetast.
Het is echt niet gemakkelijk als je door een slechte periode gaat. Dank aan de toegewijde medewerkers die aandacht hebben voor de noden van de mensen.
Door deze ervaring kan hij ook nadenken over de prioriteiten die hij in de toekomst moet stellen om te verhinderen dat hij met betalingen achterop raakt en in administratieve problemen verzeild raakt.
Verhaal van Guillaume, sociaal werker
Help ons onze missies uit te voeren
--
(*) We stellen alles in het werk om het privéleven van onze patiënten en ons beroepsgeheim te respecteren. Maar we willen toch laten zien hoe ze moeten overleven en hoe we samen aan hun herintegratie werken. Daarom verwijderen of veranderen we opzettelijk namen van plaatsen en personen - en geven we belevenissen een andere context. Tussen de foto’s en de verhalen bestaat geen enkele directe band.