Toegang tot betaalbare, duurzame en kwalitatief goede woningen is de sleutel tot de afschaffing van dakloosheid. Daarom moet de Brusselse regering structurele maatregelen nemen om mensen uit de straat te halen. Straatverplegers bepleit, in de aanloop naar de verkiezingen van 2024, de invoering van quota die het voor dakloze mensen makkelijker maken een woning te vinden.
De straat verlaten: dankzij sociale woningen
Terwijl sociale woningen de meest geschikte oplossing zijn voor de meest kwetsbare mensen, gezien hun inkomen, zijn ze verre van beschikbaar.
Men gaat ervan uit dat het 10 tot 15 jaar duurt voordat iemand een sociale woning kan betrekken. Dat is op zich al een rampzalige wachttijd, maar des te meer voor een dakloze persoon die op straat een levensverwachting heeft van tussen de 45 en 50 jaar.
Om dat probleem te verhelpen denken wij dat Openbare Vastgoedmaatschappijen (OVM) een verplicht quotum sociale woningen voor dakloze mensen moeten reserveren, vergezeld van een aangepaste psycho-sociale begeleiding.
Eerst huisvesting, de rest komt later
We baseren deze politieke eis op de ervaring die Straatverplegers in meer dan 10 jaar heeft opgedaan met de aanpak van Housing First, die woningen zonder voorwaarden voor dakloze mensen beschikbaar stelt.
Zodra iemand is gehuisvest, kunnen andere kwesties zoals verslaving, schulden of mentale en/of fysieke gezondheidsproblemen behandeld worden, mede dankzij een persoonlijke psycho-sociale begeleiding.
Het succes van deze aanpak hangt grotendeels af van de toegang tot een woning. Maar er is in Brussel een schreeuwend gebrek aan betaalbare woningen. Het is de hoogste tijd voor een beleid met specifieke maatregelen ter bevordering van de huisvesting. Vandaar onze eis voor een quotum van sociale woningen voor dakloze personen.
Het fundamentele recht op huisvesting: droom of werkelijkheid?
Huisvesting is een fundamenteel sociaal recht, vastgelegd op internationaal, regionaal en nationaal niveau. Artikel 23 van onze Grondwet garandeert het recht op “behoorlijke huisvesting”. Niettemin telde de Brusselse regio in 2020 meer dan 5300 dakloze en slecht gehuisveste mensen. Onder hen sliepen 719 op straat.
Het cijfer voor 2022 is nog niet bekend, maar we zien in de Brusselse straten steeds meer dakloze mensen met uiteenlopende achtergronden.
Het is niet te ontkennen dat de maatregelen ter bestrijding en voorkoming van dakloosheid niet voldoen. En zeker niet om het doel te bereiken waartoe België zich met de ondertekening van de Verklaring van Lissabon heeft verplicht, namelijk dakloosheid tegen 2030 te beëindigen. De tijd dringt!
De conclusie is duidelijk: als we dakloosheid in België willen beëindigen, moeten dakloze mensen met voorrang in sociale woningen worden ondergebracht en wel met behulp van een woningenquotum dat door de OVM voor hen wordt gereserveerd. Het is een van de oplossingen die in de goede richting wijzen.