Het is simpel: de oplossing voor dakloosheid is huisvesting. Toch slapen in 2023 nog meer dan 200 mensen in de straten van Luik. Wat zijn de uitdagingen en hoe kunnen we ze aanpakken? Hélène, huisvestingsmanager bij Infirmiers de rue Liège, geeft enkele antwoorden.
Uitdaging 1: Motiveer mensen om van de straat te komen.
De straat verlaten kost tijd, maar het is mogelijk. Zelfs voor de meest kwetsbare daklozen. Hélène: “De mensen die we volgen hebben al een paar jaar op straat doorgebracht en ze hebben verschillende problemen met betrekking tot geestelijke gezondheid, verslavingen, sociaal isolement, discriminatie… Elk van deze factoren maakt het moeilijker om weer een woning te betrekken.”
Om dit te bereiken, vertrouwt het team van Infirmiers de Rue op het creëren van een band met zijn patiënten. “We moeten de mensen de tijd geven om contact te leggen en een vertrouwensrelatie op te bouwen. Daarna kunnen we ingaan op de praktische aspecten, zoals het herstel van hun administratieve rechten en inkomsten. En tenslotte kunnen we een woning zoeken … en dat is mijn taak.”
> We hebben 50 000 EUR nodig om ons werk in Luik te financieren… Doe een gift !
Uitdaging 2: huurbetaling garanderen
Niemand wil zijn woning zonder betalingsgarantie verhuren. Daarom is het eerste wat een makelaar of eigenaar vraagt een bewijs van maandelijks inkomen van de afgelopen drie maanden. Hélène: “Om op tijd te kunnen reageren, moet onze patiënten hun inkomen al drie maanden hebben ontvangen. Over het algemeen ontvangen zij een leefloon van het OCMW of een arbeidsongeschiktheidsuitkering, maar aan dit soort inkomsten kleven allerlei vooroordelen die huiseigenaren niet gerust stellen en de toegang tot huisvesting bemoeilijken.”
Een betalingsbewijs voor de laatste drie maanden huur is vaak ook vereist. “Dit is onmogelijk voor iemand die op straat leeft... Dus moeten we die woning opgeven.”
Uitdaging 3: Discriminatie op het uiterlijk tegengaan.
Als de eigenaars en makelaars niet discrimineren op basis van de financiële situatie van onze patiënten, kunnen we de volgende stap zetten: de woning bezoeken. Maar hier kunnen we tegen een nieuw obstakel aanlopen.
Hélène: “Het leven op straat laat fysieke sporen achter bij onze patiënten en ze schamen zich soms voor hun uiterlijk, of ze zijn gestresseerd omdat ze zich moeilijk kunnen uiten. Dit komt vaak slecht uit bij eigenaars die weinig begrip voor hun situatie hebben. Om stress bij alle partijen te vermijden, brengen we de eerste bezoeken meestal zonder onze patiënten. Als dat goed gaat, organiseren we een ontmoeting.”
Uitdaging 4: Wachttijden voor betaalbare woningen verkorten
In Luik is er voor sociale huisvesting een wachttijd van zeven tot acht jaar. “Helaas staan onze patiënten zelden bovenaan de wachtlijst ... genoeg om alle hoop te laten varen.”
Sociale verhuurkantoren spelen ook een rol bij het opnieuw huisvesten van mensen in precaire situaties. “Maar ze zijn overbelast, zowel in Luik als elders. Maatschappelijk werkers moeten tot 2.000 huishoudens volgen.”
Concluderend: "We moeten ook rekenen op andere initiatieven zoals het project Devenir propriétaire solidaire, de samenwerking met de sociale vastgoedcoöperatie Tournières of de toekomstige uitvoering van ons modulaire woningproject in Luik, maar ook met de steun van onze donateurs.”