Op een donderdag in oktober ging ik naar de begrafenis van meneer B.*, die we geruime tijd hadden begeleid.

De herinnering die ik aan hem bewaar, is de zachtheid in zijn stem en in zijn ogen wanneer we hem een zoete snack brachten. Daar genoot hij van.

Hij lag in het ziekenhuis toen ik hem voor het eerst ontmoette, en we wisten dat zijn dagen geteld waren vanwege zijn gecompliceerde gezondheidstoestand.

Hij dacht veel na en op basis van zijn eigen ervaringen met verslaving, wilde hij mensen waarschuwen voor de risico's ervan. Hij wilde gezien worden als iemand die anderen hielp.

Op die donderdag in oktober werd hij begraven op de begraafplaats van Robermont, een uitgestrekte begraafplaats, in een zeer groene en vredige omgeving.

Toen ik naar de ceremonie ging, wist ik niet of en wie ik er zou aantreffen. Ik ontmoette er Roxane (alias), die wachtte tot de lijkwagen arriveerde en deze volgde naar het aangewezen perceel voor arme mensen. Omdat ik wist dat meneer B geen familie of andere banden meer had, vroeg ik me af waarom ze daar was.

Wel, Roxane bleek geen ander doel te hebben dan gewoon aanwezig te zijn, uit pure vriendelijkheid. Ze kende meneer B niet. Ze was daar die donderdag, net als elke donderdag, bij de begrafenis van iemand zonder familie.

Roxane was er die dag voor meneer B. en ik moet toegeven dat ze er ook voor mij was. Ze vergezelde me naar het graf om een roos neer te leggen. En ze luisterde naar mijn verhaal, waarin ik haar over hem vertelde, maar ook over alle emoties die ik als maatschappelijk werkster ervoer toen ik de kist de grond zag ingaan.

Het is niet de eerste keer dat ik getuige ben van iemands dood en van diens lijdensweg op straat - en het zal helaas niet de laatste keer zijn. Meneer B. bracht zijn laatste momenten door in een ziekenhuis, in een aseptische kamer en zonder nog een laatste slokje koffie te kunnen drinken. Alleen. Ik vind het schokkend, het weegt op mij.

Wat Roxane betreft; ik wilde over haar vertellen omdat ze, ondanks dat ze die mensen niet kent, hen begeleid om hen niet alleen te laten gaan. Ze is er gewoon en ik vind dat mooi. Onze ontmoeting verwarmde mijn hart en raakte me diep, zelfs op een koud en moeilijk moment.

We werken dagelijks met mensen en elke dag ontmoeten we iemand die indruk op me maakt, waardoor ik van streek raak. Met deze tekst stuur ik nog een gedachte aan meneer B., die in oktober 2024 stierf in het Citadelle-ziekenhuis na meer dan vijftien jaar op straat te hebben geleefd...

Verhaal van Inès, sociaal werker in Luik

Steun hen die zorgen voor de meest kwetsbaren, zelfs in hun laatste momenten.

--

(*) We stellen alles in het werk om het privéleven van onze patiënten en ons beroepsgeheim te respecteren. Maar we willen toch laten zien hoe ze moeten overleven en hoe we samen aan hun herintegratie werken. Daarom verwijderen of veranderen we opzettelijk namen van plaatsen en personen - en geven we belevenissen een andere context. Tussen de foto’s en de verhalen bestaat geen enkele directe band.