Meneer T en meneer X zijn twee patiënten die wij in hun woning bijstaan.
Sedert enkele maanden nemen ze allebei deel aan de raad van huurders die het team “Aansluiting” organiseert. Daar kunnen ze andere huurders van het Brusselse Housing First project ontmoeten en samen activiteiten kiezen waar ze graag aan mee willen doen.
Deze keer heeft de raad een uitstapje naar de zee besloten. Op het programma: voeten in het zand zetten en een garnalenkroket eten.
Normaal zien de heren T en X ons aankomen om psycho-medisch-sociale zaken te regelen.
Maar dit keer is het anders: we gaan naar zee!
Met de auto op weg naar onze bestemming, zit meneer T in gedachten verzonken en zegt niet veel. Hij ziet de weg voorbijglijden en vertrouwt ons toe dat hij al lang geen auto meer heeft genomen. Hij wordt er bijna zeeziek van..
Meneer X vertelt over de laatste boeken die hij heeft gelezen. Gedurende het hele traject krijgen we zijn passie voor de Griekse mythologie en de helden uit de Marvel stripverhalen over ons heen.
Onderweg komt tussen beiden een gesprek op gang. Ze maken kennis met elkaar en wisselen voorzichtig enkele woorden over hun parcours: “Het leven is net een vuilnisbak”, roept de een. “Ach, als je eens wist wat mij is overkomen », antwoordt de ander. Zo vormt zich geleidelijk een ruimte waarin je bepaalde dingen kunt deponeren – ook zwijgend…
De zee – daar waren ze al vele jaren niet meer geweest…
Op het strand aangekomen, trekt meneer X zijn T-shirt uit en rent met enkele andere huurders de golven in. Anderen nemen er hun gemak van.
Meneer T blijft afzijdig en kijkt geamuseerd toe wat er gebeurt. Iedereen vindt een eigen plekje. Voeten in het zand, blik op de horizon, wegdromen in gevoelens, herinneringen, vrolijk, teder, rustgevend, nostalgisch…
Door zichzelf tijd te geven, eenvoudig onder elkaar te zijn, door grapjes te maken en zich deel van een groep te voelen, lijkt het alsof ze alle wisselvalligheden van het leven opeens gemakkelijker kunnen accepteren.
Die avond stapten de heren T and X met glinsterende ogen uit de auto. Meneer X riep: “dat was geweldig!” – en meneer T tracteerde ons op een brede glimlach…
Meer weten over ons werk?
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.