Het was een koude en regenachtige dag zoals je tegen het einde van het jaar kunt verwachten.
We waren de hele morgen in een inspectieronde op stap geweest met onder de arm een kerstcadeau dat schoolkinderen voor u hadden gemaakt.
We waren doorweekt en de verpakking van het cadeau leek nergens meer op. Maar ik zal de brede glimlach op uw gezicht nooit vergeten toen u ons met het cadeau zag aankomen.
Zo’n glimlach had ik niet eerder op uw gezicht gezien. Ik zou bijna zeggen: van een groot kind.
Eerst hebben we gekeken welke verzorging u nodig had. De wond zag er niet goed uit en de behandeling was pijnlijk. U kneep zo hard u kon in de hand van uw partner. Gelukkig kon u altijd op hem rekenen…
Daarna hebt u zich letterlijk op het cadeau gestort om te ontdekken wat er allemaal in zat: bonbons, chocola, warme kleren, enz. En vooral dat paar rood-fluwelen handschoenen. U hebt ze onmiddellijk aangetrokken en als een tijgerin gegromd - want u vond ze heerlijk kitsch.
We hebben samen wat afgelachen! Dat vrolijke beeld van u zal ik me altijd blijven herinneren.
We zijn toen vertrokken om u het cadeau verder te laten ontdekken.
Ik besefte het toen niet, maar deze ontmoeting zou onze laatste zijn…
- Antoine, sociaal werker
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.