In februari 2022 gingen mijn collega en ik op visite bij Mevrouw C thuis. We waren al een paar dagen van plan om het graf te bezoeken van haar echtgenoot, die een jaar geleden overleed.
We kenden haar echtgenoot, meneer N, heel goed - zowel op straat als vervolgens in zijn woning waar hij meerdere jaren verbleef. Hij was een levensgenieter en stak zijn mening niet onder stoelen of banken. Je kon hem nauwelijks missen als hij in de buurt was. Hij zat vol humor en wist mensen die hem ontmoetten voor zich in te nemen. Zijn twee passies waren Johnny en honden. Hij had ontelbare beproevingen overleefd, zodat men bijna was gaan geloven dat hij onsterfelijk was. Maar in de winter van 2021 hebben we afscheid van hem moeten nemen.
Mevrouw C en meneer N gingen helemaal in elkaar op; ze hadden een relatie “van vuur en vlam”.
Ze waren korte tijd voor zijn overlijden getrouwd en waren toen zo vriendelijk ons als getuigen bij hun huwelijk te vragen.
Mijn collega en ik vergezelden mevrouw C tijdens zijn begrafenis. Ook voor ons was dat heel emotioneel, niet alleen om te zien hoe ze door droefheid overmand werd, maar ook bij de herinnering aan de weg die we samen met meneer N hadden afgelegd.
Nu, een jaar later, zijn we op weg naar de begraafplaats.
Meneer N werd begraven als een behoeftige persoon. Onmogelijk hem tussen al die aarden heuveltjes zonder naam of kruis terug te vinden. Heel triest. De opzichter van het kerkhof helpt ons zo goed hij kan.
Uiteindelijk vinden we het pad waaraan het graf van meneer N ligt. Mevrouw is geschokt door de onpersoonlijke sfeer van de plek. We gaan daarom omiddellijk aan de slag: we maken plannen en foto’s en stellen een lijst op om dingen te kopen waarmee de plek kan worden gedecoreerd om zijn nagedachtenis te eren.
Die dag regent het pijpestelen, het is koud, de emotie is tastbaar.
Dan verandert opeens alles. Eerst staat iedereen een moment in gedachten stil bij meneer N. We halen herinneringen aan hem op en er wordt zelfs gelachen. Daarna spelen we de muziek waar hij dol op was. En toen gebeurde wat ik nooit zal vergeten: de regen hield op, de wolken gingen uiteen en de zon straalde op het kerkhofpad.
Je kunt ervan denken wat je wilt, maar het leek alsof meneer N op die dag een beetje bij ons was.
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.