Ik had meneer J al een hele tijd niet meer gezien.
Als zijn contactpersoon gedurende meer dan een jaar, had ik de gelegenheid hem te ontmoeten, hem te leren kennen en hem te begeleiden als het hem goed en soms wat minder goed ging.
Voor ons weerzien kwam hij net uit verschillende zware ziekenhuisbehande- lingen die hun tol hadden geëist: ze hadden hem lichamelijk getekend, hij was erg verzwakt. Daar kwam nog bij dat hij zijn woonst verloren had.
Vandaag wil ik hem een nieuwe leefruimte aanbieden, die beter aan zijn behoeften is aangepast. Maar uiteraard stond hij daar wat aarzelend tegenover.
In de loop van het gesprek merk ik dat hij meer vertrouwen in het project krijgt. Uiteindelijk accepteert hij het en begint ernaar uit te kijken.
Afgezien van dit specifieke moment in zijn toestand, ben ik bij hem en anderen steeds weer onder de indruk van hun capaciteit om niet op te geven, om niet in te storten.
Ondanks zijn ingewikkelde toestand, de ziekenhuisopnamen en de nawerkingen, blijft hij vooruit kijken, plannen smeden.
En als we afscheid nemen, vertelt hij me over muziek, één van zijn passies… 🎶
-
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.