Eind september 2023 heb ik bij Straatverplegers een stage gelopen. Ik dacht dat ik een redelijk goede voorstelling had van de groep waarvoor de VZW zich inzet, de daaraan verbonden moeilijkheden en het werk dat op het terrein moet worden verricht. Maar ik had alles onderschat…
Ik ontdekte de nood van daklozen, de problemen veroorzaakt door het gebrek aan middelen om hen van de straat te halen, evenals de vele maatregelen tegen dakloze mensen (sluiting van parkeergarages, banken waarop je onmogelijk kunt liggen, politie of winkeliers die je plotseling wakker schudden, enz.). Soms denk ik dat als het geld, geïnvesteerd om de stad te verfraaien, "properder" te maken, gebruikt werd voor de huisvesting van daklozen, “tiny houses” of andere mogelijke oplossingen, Luik een mooiere stad zou zijn, een meer menselijke stad.
Op het terrein werd ik geraakt door de vrouw die de voogdij over haar kinderen heeft verloren, die op straat woont in de hoop ooit weer samen met haar kinderen een woning te kunnen betrekken. Of door een man die door Straatverplegers weer een woning was geholpen, maar die denkt dat geen enkele vrouw hem nog wil omdat hem een jarenlang straatleven fysiek zo is aan te zien, terwijl hij veel humor en menselijke kwaliteiten heeft. Ik ben geschokt in een rapport te lezen dat een man uit zijn slaap is gerukt door iemand die een emmer water over zijn hoofd leegde omdat hij in een wassalon sliep.
Er is een jongen die ik als kind kende en die ik tijdens mijn stage terugvond. De VZW staat op het punt hem een woning te bezorgen en hij straalt omdat hij weer een dak boven zijn hoofd zal hebben, iets dat voor ons banaal en vanzelfsprekend is. Waar wij dromen van vakanties in het buitenland, is hij blij zelf thuis iets te kunnen koken en het ’s nachts niet koud te hebben.
Dit alles relativeert de vele voorzieningen waarover ik in mijn leven beschik en die mij vanzelfsprekend en normaal lijken.
Ik was geschokt toen ik zag dat de meerderheid van de daklozen, gevolgd door Straatverplegers, al sedert hun kindertijd slachtoffers waren geweest: blootgesteld aan misbruik, geweld, alleengelaten, verwaarloosd, geplaatst in tehuizen, pleeggezinnen…
Ik stelde mezelf deze vragen: 'Hoe keert iemand terug in een woning en integreert zichzelf weer in een samenleving die mensen zoals jij nooit heeft geaccepteerd? Hoe kan iemand, na zoveel jaren min of meer slachtoffer van het systeem te zijn geweest, zich integreren en “opgaan in de massa”?' Ik vroeg me af of we niet reeds vanaf de kindertijd iets konden doen om toekomstige volwassenen dit soort situaties te besparen, zonder echt te weten hoe ik dat zelf zou aanpakken.
Deze stage raakte me enorm en zette veel van mijn zekerheden op losse schroeven. Ik had geen idee van het bijna constante lijden waaraan mensen die op straat leven, lichamelijk en geestelijk zijn blootgesteld – mijn voorstelling had weinig gemeen met de realiteit.
Ik ontmoette mensen die zich echt voor hen inzetten, geïnspireerd door hoge menselijke waarden. Deze ervaring zal in niet vergeten; ik zal er een andere verpleger door zijn zodra ik afgestudeerd ben.
Raphaël, stagiair verpleger
Maak het verschil door ons de middelen te geven om in Luik in actie te komen!
(*) Nous mettons tout en œuvre pour respecter la vie privée de nos patients et notre secret professionnel. Nous voulons néanmoins témoigner de la façon dont ils doivent survivre et de la manière dont nous travaillons ensemble à leur réinsertion. Par conséquent, le nom des lieux et des personnes sont volontairement omis ou modifiés et des situations vécues sont placées dans un autre contexte. Il n’y a pas de lien direct entre les photos et les histoires ci-dessus.