We kennen meneer O al vele jaren. In 2017 werd hij bij ons gemeld en sedert januari 2019 volgen we hem actief. Maar vandaag weten we eigenlijk niet meer hoe het verder moet.
De patiënten die we opvolgen passen zelden in de juiste vakjes om zich goed te herintegreren en weer een betrekkelijk waardig bestaan op te bouwen. En voor meneer O is dat nog moeilijker. Hij lijdt onder een berg van problemen: hij heeft geen Belgische papieren, heeft een lange moeilijke geschiedenis, is aan verschillende producten verslaafd en heeft een rolstoel nodig om zich te verplaatsen.
Maar hij is niet ziek genoeg voor een regularisatie om medische redenen. Hij drinkt te veel zodat sommige centra voor mensen zonder papieren hem niet binnen laten. Hij zit in een rolstoel en de meeste Brusselse opvangcenta zijn niet toegankelijk voor mensen met beperkte mobiliteit.
Straatverplegers is een vereniging vol hoop en soms gebeuren er wonderen dankzij het netwerk, de open instelling van alle betrokkenen, en dankzij creativiteit. Maar in dit geval zien we geen uitweg meer.
En dat terwijl het hem gedurende verschillende maanden beter ging. Hij volgde een kuur en is daarna in revalidatie gegaan om met een prothese te leren lopen. Werkelijk ongelofelijk!
Maar op een gegeven ogenblik kon hij niet meer in het ziekenhuis blijven, had geen inkomen in België en dus ook geen onderdak meer.
Zo kwam hij weer op de straat terecht.
We kunnen hier misschien nog iets aan doen, maar zonder oplossing op middellange en lange termijn. Om wanhopig te worden.
Hij is nog jong en heeft veel plannen, maar met het soort leven dat hij leidt, kan hij zijn hoofd niet boven water houden. En wij weten niet meer wat we kunnen doen om hem onderdak te verschaffen en voor hem te zorgen.
Straatverplegers doet geweldig werk maar we stoten soms op een ingewikkeld systeem waarin we geen oplossingen vinden. Maar we geven de hoop niet op. We raken er wel uit. Ook al duurt het lang.
- M., sociaal werkster in de straatafdeling
--
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.