Een paar maanden geleden vroeg ik Straatverplegers me te confronteren met de realiteit van hun werk op straat. Als vrijwilliger zie ik die indirect, vooral via de artikelen “Uit het leven gegrepen”. Indrukwekkend, ontroerend zelfs. Zeker, maar ik besefte dat de ervaring op het terrein heel wat schrijnender zou kunnen zijn.
Als een zacht opmaatje nam het huisvestingsteam me mee op bezoek bij meneer M., die in een rusthuis woonde. Daar ontmoetten we een heel ontspannen meneer die, buiten administratieve hulp, geen morele opkikkers meer nodig leek te hebben. Integendeel, alle verhalen kwamen van hem - met het doel, zei hij, ons aan het lachen te brengen.
Niets vermakelijks van dien aard bij een tweede bezoek aan een rusthuis, deze keer bij Mevrouw X. Ze is gehandicapt, zwak, triest en is nauwelijks verstaanbaar als ze de vragen van het team beantwoordt. Gezondheid, sociale contacten, relaties met het bestuur van het rusthuis: niets loopt meer. Het gaat zodanig slecht dat ze binnenkort weer op straat dreigt te staan. Zelfs het uitzicht op een eigen woning schijnt haar niet meer te boeien. Het team werkt daar continu aan maar dat kost tijd wegens allerlei administratieve en procedurele obstakels - en het gebrek aan woningen.
De meeste tijd verbergt Mevrouw X. zich achter een muur van stilte en trekt zelfs een deken over zich heen. Ik zou niet weten wat te doen, maar het team geeft niet op. Voorzichtig, vriendelijk brengen ze het gesprek steeds weer op gang, boren geduldig gaatjes in de muur. En langzaam aan komt Mevrouw X uit haar schulp en vertelt over haar dagelijks beslommeringen. Waar het team elke keer een positieve, constructieve draai aan probeert te geven - om haar dan uit haar kamer mee te nemen voor een wandelingetje. Een kop koffie, een cola, op een terras in de buurt. Wat beweging, verse lucht, zon. Dat moet goed doen. Geduldig werkt het team door om de duistere wolken te doen optrekken, de tranen te stillen, weer moed te geven. Zo lang als maar nodig is: twee volle uren totdat haar gelaat oplicht en we haar zien glimlachen.
“Begeleiding”: dat is veel meer dan een woord. Professionele bekwaamheid en geduld? Sympathie, diep menselijk inlevingsvermogen? Liefde? Het is dat allemaal. Ik schrap alle vraagtekens. Wat ik heb gezien, is liefde in actie.
- Klaus, vrijwilliger, diep onder de indruk van het werk van Amel en Yasmina
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.