Op een mooie augustusmorgen stelt iemand me bij een kop koffie voor om iets over mijn leven te vertellen, terug te kijken op de weg die ik heb afgelegd. Wie ben ik eigenlijk dat iemand me vraagt over mezelf te praten?
Ik ben een jongeman van 36 jaar voor wie het leven niet gemakkelijk is geweest. Want, jawel, ik heb jaren vol ellende gekend, waarvan twee dakloos. Daarvoor had ik een flatje. Ik had ook verschillende klusjes, soms post bezorgen, soms in een garage helpen.
Ik had het geluk heel goedkoop te kunnen huren van super eigenaars, hartelijk, vriendelijk, waar ik zelfs mijn spullen kon wassen! Maar die mooie tijd duurde niet lang.
Op een dag wilden ze het flatje terug want hun zoon ging er wonen. Hij had de leeftijd bereikt waarop je het nest verlaat. Geen probleem, het werd tijd voor iemand anders ruimte te maken.
Toen zijn de moeilijkheden begonnen. Een nieuw onderdak vinden met een betaalbare huur…
Mijn moeder met wie ik in contact bleef toen ze van mijn vader scheidde, is er niet meer om me te helpen. Met mijn vader heb ik geen contact meer; op hem kan ik helemaal niet rekenen.
Dat geldt ook voor mijn broers. Ze wonen hier niet meer in de buurt. En ze hebben hun eigen leven.
Gelukkig ken de ik wijk goed, en de wijk mij ook
Een vriend heeft me een tijdje onderdak verschaft. Ik red me zo goed als ik kan, maar het is niet altijd makkelijk.
De drank vrolijkt me soms op. Geregeld. Een beetje te vaak misschien? Ik raakte steeds verder in de put en wist dat ik het roer om moest gooien.
Ik ging naar het OCMW en kreeg daar hulp. Maar waardoor ik echt weer overeind kon krabbelen, was de hulp van mijn maatschappelijke werkster. Een fantastisch mens!
Bovendien heb ik het geluk andere personeelsleden in deze instelling te kennen. Ik ben in deze wijk opgegroeid en heb mijn contacten behouden - een groot voordeel!
Dankzij die vriendelijke hulp vond ik via een sociaal verhuurkantoor een nieuwe woonst. En sedertdien word ik door Straatverplegers begeleid.
Na twee jaar op straat kan ik eindelijk weer opgelucht ademen.
Mijn woonst is niet bepaald luxueus, maar dat is niet erg. Er wat verfraaiingen aanbrengen, dat lijkt me leuk.
Maar bovenal: ik heb weer werk gevonden! Ik kan allerlei soorten werk aan en verwacht binnenkort een echt contract te krijgen - van onbeperkte duur.
Dankzij mijn fantastische maatschappelijke werkster heb ik een artikel 60-baan gevonden en die neemt nu vaste vorm aan - als solide contract.
Me nuttig te voelen, dat is belangrijk voor me. Deel uit te maken van een team!
Ik werk in een bejaardentehuis. Iedereen kent me, ik ga graag met mensen om.
Zo ben ik de hele dag goed bezig. Wat een opluchting! Ik herken mezelf weer, loop niet meer in kringetjes rond, niet alleen met mijn ziel onder mijn arm. Aan drank heb ik ook minder behoefte om vrolijk te worden!
Ik ga nu misschien proberen een woning te vinden met wat meer licht, beter ingericht.
Ik zou ook willen gaan reizen. Een vriend en ik zouden graag naar Haïti gaan, al is de toestand daar nu nogal gecompliceerd, om van de sanitaire maatregelen maar niet te spreken.
- Raphaël
Meer weten over My Way ?
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.
© P-Y Jortay - Straatverplegers 2021