Vandaag heb ik meneer H ontmoet.
Een tijdje geleden hadden we besloten hem op te volgen. Hij logeerde als kraker bij een door Straatverplegers gehuisveste patiënt. Dat werd een probleem, want die had daardoor zijn woning kunnen verliezen. Daarom bezochten we meneer H regelmatig in een metrostation of een wasserette waar hij zijn dagen doorbracht.
Dat was in de tijd dat hij zijn woonst had verloren en zijn sociale situatie uitgesproken slecht was. Hij dronk heel veel en had veel hulp nodig omdat hij niet meer in staat was zijn zaken alleen af te handelen.
Beetje bij beetje hebben we hem geholpen om zijn sociale toestand te stabiliseren, hem een slaapgelegenheid in een noodopvang te verschaffen en hem de gelegenheid te geven na te denken hoe het nu verder moest.
Intussen had hij ook een tijd in de gevangenis gezeten waardoor zijn rechten opgeschort waren. Toen hij vrijkwam had geen inkomsten en was hij dus zonder kans op huisvesting.
In die gecompliceerde toestand had hij geen andere keuze dan de straat weer op te gaan. En daar was hij weer aan de drank geraakt om die onmenselijke toestand te kunnen verdragen.
Totdat hij besloot anders tegen zijn toestand aan te kijken: in plaats van zichzelf te gronde te laten richten door het falende systeem, nam hij zelf het heft in handen en begon zijn zaken pro-actief in orde te brengen.
En zo ontmoeten we meneer H vandaag in een snackbar, heel chic en op zijn best, met in zijn hand een fotoalbum dat hij op straat heeft gevonden en waarin hij al zijn documenten bewaart om ze niet te verliezen. Hij moet opboksen tegen de traagheid van de overheid en dat compliceert zijn zaken.
Maar hij blijft vol goede moed en weert zich actief!
Bij buitenstaanders zijn er vaak veel vooroordelen over dakloze mensen. En als we zien wat meneer H moet doormaken, beseffen we dat er nog heel wat verbeterd moet worden opdat al die mensen die we elke dag ontmoeten, snel de straat de rug kunnen toekeren.
Elisabeth, straatverpleegster
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.