Beste mevrouw J., we ontmoetten elkaar 11 jaar geleden, op straat. Na drie jaar begeleiding op straat, was u een van de eersten die deelnam aan het Housing First programma.
We mogen wel zeggen dat we elkaar goed kennen en dat u Straatverplegers bijna uit het hoofd kent. Telkens wanneer wij u ontmoeten of u opbellen, let u er op te vragen naar de laatste nieuwtjes van het team , zegt u iedereen vriendelijk gedag en bedankt u ons hartelijk. Vaak eindigen de oproepen met “Kus, mijn hartje”, waardoor we na het ophangen met een glimlach op ons gezicht zitten.
U vond een schuilplaats op straat om te ontsnappen aan een gewelddadige man. Omringd door uw vrienden, probeerde u elke nacht een oplossing te vinden om droog, discreet en veilig te slapen. U vertelt ons uw verhaal vaak als een groot intens avontuur, vol plotwendingen, vriendschappen en zonder de extreme hardheid van de situaties te vergeten die u hebt doorstaan.
Soms vult uw hart zich met golven van verdriet en droefheid als u praat over deze herinneringen en de vele rouwprocessen die u doormaakt. Soms waren die golven zo groot dat u wekenlang de deur niet open deed, u had de energie niet om voor uw huis of uzelf te zorgen. Dit leidde tot verschillende verhuizingen.
De golven zijn er nog steeds, natuurlijk, en ze blijven door u heen stromen. Maar in de laatste maanden hebt u geleerd ze te herkennen, ze te temmen, ons te vertellen wanneer we u het beste kunnen ontmoeten.
U hebt een kleine kat die u toegewijd verzorgt. U maakt uw huis regelmatig schoon. U bent weer beginnen te koken. U maakt regelmatig een wandeling in de parken van Brussel. U hebt weer contact met uw familie, en u hebt zelfs vernomen dat u onlangs opnieuw grootmoeder bent geworden!
U lijkt een gelukkige en vredige periode te hebben, en uw levensplannen uit te voeren zoals het u goeddunkt...
En dat, mevrouw J., u moest eens weten, hoe dat onze harten van vreugde vervult!
- Sarah, verpleegster in de afdeling huisvesting
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.