Sedert 2018 begeleiden we Mevrouw T., 54 jaar oud, nadat een vriendelijke burger ons op haar attent had gemaakt.
Zij werd op straat door meerdere organisaties tegelijkertijd opgevolgd. Maar de contacten daarmee werden steeds gecompliceerder totdat ze tenslotte volledig werden verbroken. Dat maakte deel uit van haar strategieën om zich aan haar nieuwe straatleven aan te passen…
Wij hebben het werk toen met onze collega’s van het mobiele team “107 précarité” overgenomen. Met wekelijkse visites, soms met een gemengd team, hebben een vertrouwensband met haar kunnen creëren…
Maar helaas hebben haar kwetsbare toestand en alcoholgebruik geleidelijk haar autonomie ondermijnd.
Ze werd steeds minder mobiel en zat tenslotte min of meer vast in een hoekje van het station. Het werd heel moeilijk om procedures voor haar te organiseren, de band werd zwakker en in de loop van de tijd werd ze pessimistisch over wat we voor haar konden doen
Op een vrijdag had iemand haar flessen alcohol gestolen. Door haar beperkte mobiliteit kon ze geen nieuwe kopen. En de mensen die haar doorgaans helpen waren tijdens het weekend afwezig zodat we haar ’s maandags in een diepe ontwenningscrisis aantroffen. We hebben toen met haar instemming een ambulance laten komen.
Dankzij een spoedopname kon ze onder toezicht van een medisch team met een ontwenningskuur doorgaan.
Bovendien werd ze dagelijks verzorgd en gevoed, en kreeg de juiste medicijnen. Met het team “107 précarité” brachten we haar regelmatig bezoek om haar tijdens deze periode van veranderingen en een nieuw begin van onze steun te verzekeren.
Tijdens die bezoeken konden we met het ziekenhuis ook een verlenging van haar opname overeenkomen om tijd te winnen voor een huisvestingsoplossing en om te verhinderen dat ze weer op straat zou belanden.
Maar ondanks alle moeite van haar zelf en de begeleidende teams kwam ze uiteindelijk vrijwillig toch weer in “haar station” terecht.
Wat voor ons geen reden was om haar te laten vallen! Toen ze haar voet, erg aangetast door haar chronische aandoeningen en beperkte mobiliteit, moest laten verzorgen, hebben we haar gezegd dat we ons over haar gezondheid veel zorgen maakten. Het is toen gelukt om over een rusthuis te beginnen, waar ze dankzij ons partenariaat met het Montessori project in zou kunnen trekken.
We hebben het tehuis met haar bezocht. Dat beviel haar zeer en ze kon zich haar toekomst daar goed voorstellen.
Op de dag van haar aankomst hebben de teams van Straatverplegers, “107 précarité” en het personeel van het tehuis een gezellig moment georganiseerd om ervoor te zorgen dat ze met een gerust hart haar nieuwe omgeving kon betrekken.
Mevrouw T ontvangt nog steeds bezoeken van ons en van “107 précarité” in samenwerking met de huisvestingsafdeling van Straatverplegers die voortaan haar hele opvolging zal verzekeren.
- Yasmine, Straatverpleegster
Dit verhaal raakt je? Jij kan ook een verschil maken, door ons te steunen.
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.