Mijn grootmoeder zei eens tegen me: “Wat zou je ervoor geven om te zijn zoals iemand anders?”. Ik heb altijd geweigerd wat dan ook te geven want ik wilde niet zijn als iemand anders.
Gisteren, toen ik met meneer J op de bowlingbaan was, schoot het me te binnen: “ik zou Straatverplegers eigenlijk eens moeten informeren hoe het met ons gaat”. Wees gerust, die gedachte was geen obsessie; ik hield mijn hoofd bij het spel en heb gewonnen! Het werd trouwens hoog tijd want de vorige drie keer was het steeds meneer J die won.
Wat zijn nieuwe woning betreft, wat een succes! Hij is voor mij het levende voorbeeld van wat ons vrijwilligerswerk en jullie ondersteuning kan bewerkstelligen: “met iemand samenwerken en hem/haar zover krijgen om onder een dak te verblijven.” Succes is daarbij helemaal niet vanzelfsprekend.
Ik herinner me hoe hij tegenstribbelde, hoe hij na een wandeling weigerde naar huis te gaan, hoe hij in zijn hang naar vrijheid steeds weer wegliep, hoeveel tijd het ons heeft gekost elkaar te “temmen”. Ik herinner me ook hoe jullie reageerden toen ik alarm sloeg als hij naar een ander rusthuis werd overgebracht en vier tot vijf keer per week de benen nam; de oplossingen die jullie vonden terwijl ik zelf niet meer geloofde dat dat rusthuis goed voor hem was en ik jullie zei: “Als hij mijn vader was, haalde ik hem daar onmiddellijk weg”. Jullie reactie daarop was ongeveer: “We houden die optie in reserve; misschien kunnen we iets anders doen”. Jullie hebben toen bijeenkomsten met hem georganiseerd, met de directie en me daarbij betrokken. Jullie gaven hem psychiatrische assistentie. Dan werd de situatie stabieler.
Enkele jaren later moest hij opnieuw verhuizen. We moesten op administratieve niveau vechten om ervoor te zorgen dat hij naar een nieuw rusthuis werd overgeplaatst waar hij het personeel kende, en niet naar een “opgelegd door een OCMW” rusthuis waar hij ieder houvast zou hebben verloren. Ook toen waren jullie present bij de sociale dienst terwijl hij toch al enkele jaren een nieuwe woning had. Ik geef jullie door wat hij op een dag tegen me zei, want het betreft ook jullie: “Jullie laten me nooit in de steek”.
Werk van lange adem; teamwerk. Maar zelfs zonder elkaar geregeld te zien kunnen we nauw samenwerken voor een gemeenschappelijk doel, het welzijn van de betrokken persoon. Een samenwerking dat verder gaat dan het geven van een dak boven het hoofd. Uiteindelijk gaat het om een compleet en weloverwogen project waarin iedere component een bestaansreden kan vinden. Ook daarvoor wil ik jullie danken.
André, bezoekende vrijwilliger
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.