Deze bijdrage in onze serie getuigenissen wijden we aan meneer F., een man met een indrukwekkend parcours, intelligent en met een ondeugende blik. We willen zijn geschiedenis onder de aandacht brengen, maar ook hoe die had kunnen aflopen als hij asiel had verkregen.
Hij zei dat hij hoe dan ook niets nodig had
Het team van Straatverplegers ontmoette meneer F. in een Brussels station. Hij was zich volkomen bewust van zijn netelige situatie. Maar hij was er zeker van dat hij zichzelf kon redden.
Overigens hield hij ons een beetje voor de gek. Hij deed heel geheimzinnig, al was het maar over zijn echte naam : die veranderde bij iedere ontmoeting.
Er waren momenten waarop hij zich totaal verwaarloosde. Of het nu regende, stormde of sneeuwde, hij bewoog dagenlang niet van zijn plaats. Het team van Straatverplegers kreeg regelmatig telefoontjes van burgers die zich zorgen over hem maakten.
Daardoor kwam hij als noodgeval in een psychiatrische kliniek terecht. Daar had hij alleen plezier in creatieve activiteiten. Mandala’s, mozaïek…daarmee voelde hij zich beter. Maar zodra hij weer op straat stond, verslechterde zijn toestand opnieuw. Iedere keer weer.
Een onderzoeker in de biologie…dakloos en zonder papieren
Op een dag vroeg meneer F. of hij één van onze smartphones kon gebruiken om zijn Facebook-pagina te bekijken. Zo hebben we ze eigenlijke identiteitontdekt!
Voordat de oorlog in zijn land uitbrak, was hij een gerenommeerde onderzoeker in de biologie. Hij had zelfs een boek gepubliceerd!
De reden van zijn verbanning kennen we niet, maar wel dat hij naar Duitsland ging en dat zijn asielaanvraag daar werd afgewezen. In België maakte het Europese systeem het hem onmogelijk internationale bescherming aan te vragen. Daardoor werd hij een persoon zonder papieren en dakloos.
Rust in vrede, meneer F.
Bij Straatverplegers zijn we ervan overtuigd dat extreme toestanden waarin onze patiënten verkeren, vermeden kunnen worden. Kort geleden is meneer F. in het ziekenhuis overleden.
Veronderstel dat hij in Duitsland asiel had verkregen. Had hij daar kunnen werken en de samenleving van zijn inbreng laten profiteren? Kon hij zijn diploma’s en zijn kennis in Europa laten erkennen? Had hij vrienden kunnen vinden, een gezin stichten, een nieuw leven opbouwen?
Wat een onrechtvaardigheid – die ons diep bedroeft.
Ter nagedachtenis aan meneer F. en als steun voor andere migranten onder onze patiënten, hameren we erop dat in sommige gevallen de regularisatie van de verblijfsvergunning levens kan redden en als zodanig moet worden beschouwd.
Gebaseerd op de getuigenis van Sarah, Straatverpleegster.
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.