Een droom; helaas niet verwezenlijkt

Vandaag wil ik jullie iets over de geschiedenis van meneer H vertellen. Hij had graag mensen om zich heen had. En anderen helpen, dat deed hij ook graag. Dat vond hij zelfs heel belangrijk. Hij leefde in een Brussels station en had zich daar zelf tot “koning van het station” uitgeroepen!

Weliswaar was hij tegen ons altijd heel vriendelijk en beleefd, maar toch raakte hij vaak slaags en als we hem weer zagen had hij verwondingen in zijn gezicht.

In onze gesprekken met hem leek hij zich nauwelijks over zijn toekomst druk te maken; over wensen of een project sprak hij ook niet. Totdat hij over Parijs begon!

Ah, Parijs! Dat was zijn droomstad! Hij was er al eens geweest toen hij jonger was. Volgens hem was het er ook warmer!

Oud en Nieuw in Parijs vieren: daar droomde hij gewoon van.

We hebben ons dus hals over kop op dat project gestort om het voor hem te realiseren. Ging hij met de trein of met de bus? Welk hotel moesten we reserveren? Straatverplegers werd een echt reisbureau!

Uiteindelijk hebben we de zaak met de hulp van een weldoenster kunnen beklinken. Nadat ze een krantenartikel had gelezen waarin meneer H zijn project uitlegde, had ze hem het treinbiljet aangeboden. Een geste waarvoor we haar dankbaar zijn.

Hotel gereserveerd, treinbiljet gekocht…naar gelang de reis vaste vormen aannam en dichterbij kwam, vond meneer H zijn motivatie terug.

De voorbereidingen verliepen vlot. Wij maakten afspraken bij zijn huisarts, bij een specialist in het ziekenhuis en bij de gemeente om zijn identitetskaart in orde te brengen.

Helaas werden de levensomstandigheden op straat, evenals de winterse temperaturen, meneer H fataal. Op een zaterdag is hij ’s nachts overleden zonder zijn droom te kunnen verwezenlijken. Hij was pas in de veertig…

Op het moment dat ik dit schrijf, is het nieuwe jaar in aantocht. Ik weet nu al dat meneer H een plaatsje in mijn gedachten zal hebben als ik met mijn familie in Parijs aan het vieren ben.

Cloé, straatverpleegster 

Photo © Chris Molloy

(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.