Mijn eerste ontmoeting met u, meneer G., was zodanig dat ik er wel over moest schrijven.
Daar zaten we dan op ons gemak rond een tafel om met u te praten over uw wensen, uw plannen.
Maar zo te zien had u toen weinig inspiratie. Om u te helpen en aan de praat te krijgen, namen we onze toevlucht tot een spel: Babbelboost.
Naarmate we meer vragen stelden, borrelden geleidelijk ook ideeën op.
We begonnen te vragen hoe u zich voelde, wat u graag zou willen doen, wie u zou willen ontmoeten om u tenslotte zover te krijgen om te vertellen waar u goed in bent, wat uw talenten zijn.
Iemand met talent, dat was volgens u een acteur, een toneelspeler.
Maar in de loop van het gesprek besefte u dat een artikel schrijven, goed naar mensen luisteren, ook talenten zijn en dat u die bezat.
Geleidelijk aan wilden we u toen warm maken voor het idee om artikelen te schrijven voor de Gazet van de Huurdersraad van Housing First en daarna kwamen we samen op het idee een boek over u te schrijven, over wie u bent, over uw dromen.
Daar was u onmiddellijk voor gewonnen en kwam met titels als “Eén en al ellende” of “Mijn levensverhaal” - en toen begreep u dat u over alle gaven beschikte om dat boek te schrijven.
Dat was een magisch en ontroerend moment, meneer G.!
U gaf ons een mooie glimlach - en wij glimlachten terug.
- Gaëlle, verpleegster in de afdeling My Way
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.