Vandaag wil ik een hoopvol levensverhaal met jullie delen. Het gaat over V., een man in de veertig. In zijn Brusselse wijk was hij bekend. Hij leefde daar al jaren op straat, maar veel bewoners en winkeliers kenden hem al van vroeger; sommigen waren zelfs met hem naar school geweest. “Hij wil geen woning. Hij wil op straat blijven”, werd ons verteld.
Op het eerste gezicht was de toestand van meneer V. kritiek. Zijn algemene gezondheidstoestand was niet goed en fysiek en mentaal kampte hij met een serie problemen.
Toen we besloten contact met hem op te nemen, was het moeilijk met hem te communiceren. Hij bleef erg vriendelijk en beleefd maar was niet erg spraakzaam. Vaak ging hij ons uit de weg en zei dat hij niets nodig had.
Maar geleidelijk herkende hij ons en begon ons te groeten.
We konden toen een stap verder gaan: over hygiëne praten, over het belang van zich te verzorgen. Een douche? “Nee!” Een wasbak misschien? “Ook niet!” Een reinigingsdoekje? “OK, als je erop staat.”
Tot op de dag dat hij zelf zin kreeg in een douche!
We zijn toen met hem naar een hygiëne- en zorgcentrum gegaan waar we onze patiënten meestal heenbrengen. Daarop is er tussen hem en ons een hechte band ontstaan.
Dat was een positief moment voor hem, maar het leven op straat bleef moeilijk. Gemiddeld sliep hij vier uur per nacht en dus was hij moe. We hebben hem daarom op een dagverblijf gewezen waar hij een dutje kon doen of koffie drinken. Aan die plek had hij veel.
Dat bracht ons ertoe om over een woning te beginnen.
Geleidelijk begon hij een wens te verwoorden : een kleine flat uitsluitend voor hem. Maar niet eender waar ! In de wijk waar we hem hebben ontmoet en waar hij “thuishoort”. Waar hij al jaren in alle opzichten de weg weet.
Wat een geluk dat er een woning voor hem vrij kwam, in die wijk! Die hebben we hem aangeboden en hij stemde in met een bezoek. Hij vond dat een stressvolle etappe maar wilde het experiment toch met ons aangaan.
Hij woont er nu al een paar maanden. Hij voelt zich goed en is beter uitgerust - ook al zal het nog even duren voordat hij zich aan de woning zal hebben gehecht.
Waaruit maar blijkt dat je met kleine stapjes soms een heel eind kunt komen.
- Eva, Straatverpleegster
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.