Arcadia! Nee, niet het mythologische land waar gelukkige herders fluit spelen en van liefde en frisse lucht leven. Het is de naam van een rusthuis waar het “My Way” team op bezoek komt om te zien hoe het met meneer M. gaat.
Na vele jaren op straat te hebben geleefd, had hij dankzij Straatverplegers een woning gevonden. Gelukkig, omdat hij zo het rauwe leven op straat de rug kon toekeren – één van de belangrijkste doelstellingen van Straatverplegers met het oog op de herintegratie en zelfstandigheid van haar dakloze patiënten. Een des te groter succes omdat zijn gezellin, ook zij van de straat verlost, bij hem kon intrekken.
Maar geluk is breekbaar. Door haar mobiliteitsproblemen moet zijn partner hem verlaten. Alleen in zijn woning wordt meneer M. depressief. Dat zijn naasten ieder contact met hem vermijden, maakt alles nog erger. Het “My Way” team blijft evenwel aan zijn zijde en organiseert een alternatief: een rusthuis waar hij gezelschap en goede verzorging kan vinden. Eerst lijkt hem dat maar niets: een nieuwe omgeving met, onvermijdelijk, regels die gerespecteerd moeten worden…
Maar hij laat zich overtuigen en nu verblijft hij daar al drie maanden. Als we binnenkomen zien we een brede glimlach! De angst uit het verleden schijnt overwonnen. Op de kamerdeur heeft hij met stukken plastic een groot artistiek tafereel met Superman geplakt. Op zijn muren prijken foto’s van mensen die hem dierbaar zijn – en van zijn poesje dat hij vanwege de huisregels niet mee mocht brengen. Op zijn nachtkastje, boeken: hij leest veel.
Het kost geen enkele moeite het gesprek op gang te brengen. Meneer M. praat honderduit, maakt grapjes en geeft het team geruststellende antwoorden op hun vragen. Omdat het mooi weer is, stellen we een korte wandeling naar een klein naburig park voor.
Bij de uitgang flirt hij met de receptioniste en uit haar reacties blijkt dat hij al een bekende en graag geziene gast is. Niet alleen in het rusthuis. Op straat lijkt hij alle voorbijgangers te kennen en groet iedereen joviaal. Hij is dan ook moeilijk over het hoofd te zien, met zijn veelkleurige outfit, pet en stok, die overduidelijk maken wat zijn favoriete voetbalclub is.
De lange wrede levensweg vergeten? De deur naar het verleden op slot? Nee, natuurlijk. De melancholie is af en toe onmiskenbar, vooral bij de herinnering aan zijn partner en een overleden vriend. Maar even onmiskenbaar: zijn levenslust is terug! Plotseling trekt hij zijn T-shirt omhoog om ons de blauwe plekken te laten zien die hij van een val in de douche heeft overgehouden. Hij heeft er duidelijk plezier in ons alles in geuren en kleuren te vertellen. En hij voegt eraan toe: “ik vertel al die anecdotes om jullie aan het lachen te krijgen”. “Jullie aan het lachen te krijgen” – ons, wij die gekomen zijn om hem wat op te vrolijken…
Klaus, vrijwilliger
(*) We stellen alles in het werk om de privacy van onze patiënten te beschermen en ons beroepsgeheim te respecteren. Toch willen we getuigen hoe onze patiënten moeten overleven en hoe we samen aan hun re-integratie werken. Daarom zijn namen van personen en plaatsen weggelaten of veranderd en reële situaties in een andere context geplaatst. Er is geen rechtstreeks verband tussen de mensen op de foto’s en het hier bovenstaande verhaal.