Actualiteiten

Toen ik onlangs in de metro liep, keek ik met ontsteltenis naar de mensen die uitgesloten zijn van de lockdown. De lockdown is natuurlijk niet comfortabel.

Onze activiteiten gaan verder dan de simpele begeleiding van de mensen op straat naar een vaste woonst. Zodra de patiënten zijn geherhuisvest, blijven we ze gedurende een lange tijd op de voet volgen.

De herintegratie van dakloze mensen in een vaste woonst, verloopt in verschillende fases. De voor-opvolging is de eerste fase.

Mensen die nergens heen kunnen voor enig onderdak zijn op zich reeds bijzonder kwetsbaar voor alle risico’s verbonden aan Covid-19. De maatregelen die de Regering recent nam om de verspreiding van Covid-19 in te perken, houden een bijkomend risico in voor deze mensen.

Zich wassen, zich omkleden, naar het toilet gaan, water en voedsel vinden; deze vitale behoeften zijn voor bijna een derde van de mensen die op straat leven geheel of gedeeltelijk onbereikbaar.

Noorwegen en Finland zijn pioniers inzake het ‘einde van de dakloosheid’. Uit hun aanpak blijkt dat er 3 belangrijke maatregelen nodig zijn om een eind aan dakloosheid te maken.

Brussel, 3 december 2020. Bijna de helft van de ondervraagde dakloze mensen leeft al minstens twee jaar op straat en twee derde heeft geen enkele bron van inkomsten. Dit zijn twee schrijnende vaststellingen uit een enquête die eind september in het Brussels Gewest werd georganiseerd in het kader van de Campagne 400Daken. Bovendien zei bijna één op de twee personen dat ze al eens geslagen of aangevallen werden sinds ze dakloos waren.

Tussen 2008 en 2016 verdubbelde het aantal personen zonder vaste woonplaats in Brussel, tot 4000. Zoals in de meeste grote steden in Europa neemt ook in Brussel het aantal dakloze mensen steeds maar toe. Straatverplegers VZW betreurt het gebrek aan politieke ambitie om dit fenomeen aan te pakken. Ontdek hier ons opiniestuk!

Alleen samen kunnen we de pandemie overwinnen. Elk radertje in de gezondheidszorg heeftzijn verantwoordelijkheid. Wij spelen onze rol als levensader voor een uiterst kwetsbare doelgroep van mensen die op straat moeten overleven.

De hele bedoeling van een test- en opsporingsprogramma is het indijken en vertragen van de pandemie, door mensen die de besmetting kunnen overdragen te identificeren en af te zonderen. Een van de objectieven daarbij is de verzorgingscapaciteit op de afdelingen intensieve zorgen van de ziekenhuizen niet te overschrijden.