Actualiteiten

De follow-up is de tweede stap voor onze patiënten op weg naar een stabiele en duurzame reïntegratie in huisvesting. Dit bestaat uit intensieve ondersteuning van de persoon, wat de kern van ons werk is. Het begint op straat en gaat door tot de patiënt weer in een woning is opgenomen, waar hij of zij nog steeds regelmatig, maar gespreid, steun zal krijgen van de professionals en vrijwilligers van Straatverplegers.

Sinds enige tijd doorkruist een nieuwe ploeg van Straatverplegers Luik:

Céline, verpleegster, en Doriane, maatschappelijk werkster, werken er nu samen met Gaïd als coördinatrice.

2020 was voor iedereen een vreemd en moeilijk jaar, maar dat geldt nog meer voor mensen die geen tehuis hebben. Maar dit “lockdown-jaar” heeft tenminste ook de schijnwerper gericht op het probleem van de dakloosheid, vooral in Brussel en Luik.

La question de la fin du suivi de nos patients s’est donc posée : à partir de quand pouvons-nous “lâcher” nos patients ? Sous quelles conditions ? Quelle procédure suivre ?

In 2010 telde Brussel 2000 dakloze mensen. Acht jaar later was dit cijfer bijna verdubbeld. In de afgelopen 15 jaar is Straatverplegers erin geslaagd 156 mensen te herhuisvesten, een gemiddelde van 15 tot 20 per jaar. De algemene situatie verbetert echter niet. Welke lessen kunnen we hieruit trekken?

Eenmaal onze patiënten gehuisvest zijn, en er weer een sterk netwerk rond hen is opgebouwd, komen ze terecht in onze na-opvolging. De primaire behoeften zijn voldaan en we kunnen ons nu toespitsen op hun welzijn en algemene gezondheid om het risico hun woning vooralsnog te verliezen, zo klein mogelijk te maken.

Joséphine werkt sinds zes jaar als verpleegster bij Straatverplegers vzw. Ze vertelt ons over haar dagelijkse werk:

In het begin van de lockdown werden er in Brussel meer dan 820 hotelkamers geopend voor de opvang van dakloze mensen. Maar intussen werden deze structuren beetje bij beetje gesloten, en momenteel blijven er officieel slechts 92 plaatsen over (volgens Bruss'help).
Bij Straatverplegers betreuren we dat ten zeerste.

Door gebrek aan tijd en Straatverplegers kunnen we niet alle daklozen tegelijk begeleiden. We moeten daarom een keuze maken.

Ieder van ons beschikt over capaciteiten. Sommigen zijn zich ervan bewust, anderen minder. Door er ons van bewust te zijn en ze uit te spelen, vergroten we ons zelfvertrouwen en en onze eigenwaarde.

Émilie Meessen, gediplomeerd verpleegster met specialisatie in publieke gezondheidszorg, werkt al 2 jaar in de Brusselse daklozensector wanneer ze volgende vaststelling maakt: ondanks de aanwezigheid van een behoorlijk ontwikkeld netwerk van hulporganisaties in Brussel, blijft het aantal daklozen in de straten van de hoofdstad aanzienlijk.

Het project 1000KleineMannetjes werd enkele dagen na de aankondiging van de eerste lockdown in maart geboren en werkte samen met bijna 1000 Belgische kunstenaars en burgers.